Eerste blad    Vorig blad

Blad 30 van 31 bladen

Volgend blad    Laatste blad

 
13538274419842    Berthacharius von THÜRINGEN, geboren ca 504, overleden ca 550.

Berthacharius was samen met zijn broers Baderik en Hermanfried koning van de Thüringers. Hij leefde ongeveer tussen 500 en 550 na Christus. Hij was de zoon van de Thüringse koning Bisinus.

Zijn zus Radegund was getrouwd met Wacho, koning van de Longobarden.

Hij had, uit een huwelijk met een niet bekende vrouw, een dochter die Radegundis heette. Radegundis trouwde later de Frankische koning Chlotarius I.

Berthacharius stierf in de strijd tegen zijn broer Hermanfried. De broers betwistten elkaars macht en Hermanfried doodde Berthacharius. Diens bezittingen gingen over naar Hermanfried.

 

Zn. van König von Thüringen Merwich II von THÜRINGEN (zie 27076548839684) en Amalaberge (zie 27076548839685).
Waaruit geboren:

1.	Radegonde (Aregondis) (zie 6769137209921).

 

13538274419844    Comte Waudbert I d'ARGENNERGAU (de PONTHIEU d’ARDENNES), geboren ca 485, overleden ca 538    UITWERKEN!!!!!!!!

 

Toen Waudbert I de Pouthieu d'Ardennes in 471 in Saksen, Duitsland, werd geboren, was zijn vader, Aldaric "l'enchanteur" de Ponthieu de Hainaut, koning van de Ardennen de Cambra en zijn moeder, koningin Argotta de Verona Ostrogoths.

 

Hij had minstens 6 zonen en 1 dochter met gravin Lucilla Ferreolus de Narbonne de Pannonie. Hij is overleden in 538.

 

Zn. van Alberic d’ARDENNE de COLOGNE (zie 27076548839688) en Amalaberge des FRANCS (zie 27076548839689).
Getrouwd met
13538274419845    Comtesse Lucilla Ferreolus de NARBONNE de PANNONIE, geboren ca 495, overleden 538 te Keulen

 

 

dr. van Flavius Zeno de PANNONIE (zie …)        UITWERKEN!!!!!!!!
Waaruit geboren:

1.	Brunulphe EARLIN (zie 6769137209922).

 

13538274419846    Theodoric I der OSTROGOTHEN (de Grote), geboren ca 451, overleden op zondag 30 augustus 526 te Ravenna

 

Frontispiece of Theodoric (sitting opposite Cassiodorus), from a 12th-century German manuscript. Leiden University Library

Ms. vul. 46: Gesta Theodorici. - Cassiodori Senatoris Vita. - Hugonis de S. Victore Eruditionis didascalicae.

- Tractatus theologici. Latin. Manuscript on vellum. 186 ff., 220 x 125 mm. Fulda, dated 1176-7

Theodorik de Grote (Pannonië, ca. 451 - Ravenna, 30 augustus 526) was koning van de Ostrogoten in Italië. Hij volgde zijn vader Theodemir op in 474 en regeerde tot aan zijn dood. Keizer Zeno benoemde hem tot consul in 484, en aldus heerste hij over een gedeelte van Italië. Hij trachtte de Romeinse bevolking te assimileren in zijn eigen van oorsprong Germaanse volk, maar dit mislukte omdat de Romeinen ver in de meerderheid waren ten opzichte van de kleine bovenlaag Gotische heersers. Hij was ook bekend onder de naam Diederik van Bern.

Theodorik bracht een gedeelte van zijn jeugd door als gijzelaar aan het hof in Constantinopel. Zijn vader wist daarmee de Oost-Romeinse keizer Leo I een garantie te geven dat hij het verdrag met de keizer zou respecteren. Tijdens deze periode leerde Theodorik veel over de Romeinse gebruiken en krijgskunst. Als jongeman was hij aanwezig bij diverse veldtochten die zijn vader voerde. In 469 werden de Gepiden overwonnen in de Karpaten tijdens de slag aan de Bolia. Het Romeinse Moesia werd in 471 bezet en Theodorik zelf leidde een aantal gevechten tegen Theodorik de Oudere. Verder viel Theodorik later als generaal van het Oost-Romeinse Rijk een aantal malen Italië binnen.

De Ostrogoten veroveren Italië

Veldslagen van Theodorik de Grote

·         Slag aan de Bolia .

·         Slag aan de Isonzo .

·         Slag aan de Ulca .

·         Slag bij Verona .

·         Slag aan de Adda.

In 476 had de Germaanse huurlingenleider, Odoaker de laatste West-Romeinse keizer afgezet, wiens West-Romeinse Rijk alleen nog bestond uit de oude kernprovincie Italia, en zichzelf uitgeroepen tot koning van Italië. Odoaker zond de keizerlijke regalia naar Zeno in Constantinopel, waarmee Odoaker zichzelf onderwierp aan Zeno en nam de titel ".Rex".

Zeno gaf in 488 Theodorik toestemming om met zijn Ostrogoten Italië binnen te vallen. Theodorik probeerde dit verschillende malen, maar werd steeds terug gedreven door de legers van Odoaker. Uiteindelijk kreeg hij vaste voet in Italië. Hij versloeg de troepen van Odoaker, eerst in augustus, aan de Isonzo, en daarna, in september bij Verona. Uiteindelijk veroverde Theodorik in 493 Ravenna en maakte het tot hoofdstad van zijn rijk. Hij bracht Odoaker persoonlijk om het leven. Het Ostrogotische rijk strekte zich nu uit van Sicilië tot Dalmatië. Ondanks zijn Germaanse wortels werd Theodorik door zowel Romeinen als Goten als koning erkend. In Theodoriks rijk leefde ieder volk onder diens eigen wetten.

Relatie met andere Germaanse vorsten en volkeren
In 507 sneuvelde koning Alarik II van de Visigoten in de slag van Vouill tegen de Franken. Alarik werd opgevolgd door Amalarik, maar deze was nog minderjarig. Hierdoor werd Theodorik regent voor de jonge koning. Door de slag bij Vouill verloren de Visigoten Aquitanië aan de Franken. Alleen Septimanië werd door de Visigoten behouden. Dit is aan het ingrijpen van Theodorik te danken. De enige Germaanse volkeren die aan zijn invloed ontsnapten waren de Franken en de Vandalen. Theodorik stelde zijn grenzen veilig door huwelijksbanden met deze volkeren aan te gaan. Zijn zuster Amalafrida was getrouwd met Thrasamund, koning van de Vandalen en Theodorik zelf trouwde met Audofleda, de zus van koning Clovis I van de Franken.

Dood en nalatenschap

 

Het mausoleum van Theodorik de Grote in Ravenna

Op 30 augustus 526 stierf Theodorik. Theodoriks dochter, Amalasuntha werd koningin van de Ostrogoten. Zij wist het rijk echter niet bijeen te houden en de katholieke Romeinen en de ariaanse Ostrogoten groeiden uit elkaar. Dit zette de Oost-Romeinse keizer Justinianus er toe aan de Ostrogoten de oorlog te verklaren. Rond 550 was het rijk nagenoeg vernietigd. Theodorik droeg echter wel bij tot het bewaren van de Romeinse cultuur in Italië. Zijn mausoleum en de Basiliek van Sant'Apollinare Nuovo zijn nog altijd te bezichtigen in Ravenna.

 

Zn. van Koning Thiudimir I der OSTROGOTHEN (de Grote) (zie 27076548839692) en Erchiva / Erelieva (zie 27076548839693).
Getrouwd ca 470 met
13538274419847    Audofleda (Andetleda, Albofleda), koningin der Gothen in Italie, geboren ca 460, vermoord op [30 april] 535

 

Prinses uit het geslacht der Merovinga Franken

 

dr. van Childeric I des FRANCS (zie 27076548839680) en Basina Andovera von THÜRINGEN (zie 27076548839681).
Waaruit geboren:

1.	Theudigotha (zie 27076548841523).
2.	Crotechilda (zie 6769137209923).

 

OSTROGOTEN

De Ostrogoten (Latijn: Ostrogothi, Austrogothi) waren een Germaans volk uit de Romeinse tijd. In de 5e eeuw volgden ze de Visigoten bij het creëren van een van de twee grote Gotische koninkrijken binnen het Romeinse Rijk, gebaseerd op de grote Gotische bevolkingsgroepen die zich in de 4e eeuw op de Balkan hadden gevestigd, nadat ze de Beneden-Donau waren overgestoken. Terwijl de Visigoten zich hadden gevormd onder leiding van Alarik I, werd de nieuwe Ostrogotische politieke entiteit die Italië ging regeren, gevormd op de Balkan onder invloed van de Amal-dynastie, de familie van Theodorik de Grote.

 

Na de dood van Attila en de ineenstorting van het Hunnische rijk, vertegenwoordigd door de Slag bij Nedao in 453, begon de familie Amal hun koninkrijk in Pannonië te vormen. De Byzantijnse keizer Zeno speelde deze Pannonische Goten uit tegen de Thracische Goten, maar in plaats daarvan verenigden de twee groepen zich na de dood van de Thracische leider Theoderik Strabo en zijn zoon Recitach. Zeno steunde vervolgens Theodorik om Italië binnen te vallen en Odoaker daar te vervangen, die hij eerder als koning had gesteund. In 493 stichtte Theodorik het Ostrogotische koninkrijk Italië, toen hij de troepen van Odoaker versloeg en zijn rivaal doodde tijdens een banket.

Na de dood van Theodorik was er een periode van instabiliteit, die uiteindelijk de Byzantijnse keizer Justinianus in de verleiding bracht om in 535 de oorlog te verklaren aan de Ostrogoten, in een poging de voormalige westelijke provincies van het Romeinse Rijk te herstellen. Aanvankelijk waren de Byzantijnen succesvol, maar onder leiding van Totila heroverden de Goten het grootste deel van het verloren gebied tot Totila's dood in de Slag bij Taginae. De oorlog duurde bijna 21 jaar en veroorzaakte enorme schade in heel Italië, waardoor de bevolking van het schiereiland afnam. Alle overgebleven Ostrogoten in Italië werden opgenomen in de Longobarden, die in 568 een koninkrijk in Italië stichtten.

 

Net als bij andere Gotische groepen is de geschiedenis van de volkeren die ze vormden voordat ze de Romeinse Balkan bereikten moeilijk in detail te reconstrueren. De Ostrogoten worden echter geassocieerd met de eerdere Greuthungi. De Ostrogoten zelf werden zelfs in de 5e eeuw vaker gewoon Goten genoemd, maar voor die tijd werden ze één keer genoemd, in een gedicht van Claudianus dat hen associeert met een groep Greuthungi, die zich als een militaire eenheid in Frygië vestigden. Bovendien stelde de 6e-eeuwse historicus van de Goten Jordanes de Ostrogoten van zijn tijd ook gelijk aan de Goten die in de 4e eeuw door koning Ermanarik werden geregeerd, die de Romeinse schrijver Ammianus Marcellinus Greuthungi had genoemd en beschreven als wonend tussen de rivieren de Dnjestr en de Don. Hunnen en Alanen vielen de Goten vanuit het oosten aan en grote groepen Goten trokken het Romeinse Rijk binnen, terwijl anderen ondergeschikt werden aan de Hunnen.

 

Goten

 

 

 

De Ostrogoten waren een van de vele volkeren die meer in het algemeen Goten werden genoemd. De Goten verschijnen in Romeinse archieven vanaf de derde eeuw, in de regio's ten noorden van de Beneden-Donau en de Zwarte Zee. [1] Ze wedijverden om invloed en Romeinse subsidies met volkeren die langer in het gebied hadden gewoond, zoals de Carpi, en verschillende Sarmaten, en ze droegen mannen bij aan het Romeinse leger. [2] Op basis van hun Germaanse taal en materiële cultuur wordt aangenomen dat hun Gotische cultuur is afgeleid van culturen uit de richting van de rivier de Vistula in het noorden, nu in Polen en oorspronkelijk uit Götaland (in het Engels West- en Oost-Gothlands) en Gotland in het huidige Zweden. [3] In de derde eeuw waren de Goten al samengesteld uit subgroepen met hun eigen namen, omdat de Tervingi, die grensden aan het Romeinse Rijk en de Karpaten, minstens één keer afzonderlijk werden genoemd. [4]

 

De Ostrogoten, die pas later worden genoemd, worden geassocieerd met de Greuthungi die verder naar het oosten woonden. De scheidslijn tussen de Tervingi en de Greuthungi werd door Ammianus gerapporteerd als de rivier de Dnjestr, en ten oosten van de Greuthungi woonden Alanen in de buurt van de rivier de Don.Gotische taal

 

De Ostrogoten in Italië gebruikten een Gotische taal die zowel gesproken als geschreven was, en die vandaag de dag het best wordt bevestigd in de bewaard gebleven vertaling van de Bijbel door Ulfilas. Goten waren een minderheid in alle plaatsen waar ze woonden binnen het Romeinse rijk, en er is geen Gotische taal of duidelijke Gotische etniciteit bewaard gebleven. Aan de andere kant zijn de Gotische teksten die het Ostrogotische koninkrijk hielp behouden de enige Oost-Germaanse taal met "doorlopende teksten" die bewaard zijn gebleven, en de vroegste belangrijke overblijfselen van een Germaanse taal. [een]

 

Etymologie

 

 

Ostrogotische boogfibulae (ca. 500) uit Emilia-Romagna, Italië

Het eerste deel van het woord "Ostrogot" komt van een Germaanse wortel *auster- wat 'oosters' betekent. Volgens het voorstel van Wolfram was dit oorspronkelijk een opschepperige stamnaam die "Goten van de rijzende zon" betekent, of "Goten verheerlijkt door de rijzende zon". [8][b] Tegen de 6e eeuw geloofden Jordanes bijvoorbeeld echter dat de Visigoten en Ostrogoten twee contrasterende namen waren die eenvoudigweg westelijke en oostelijke Goten betekenden. [4][9]

 

Geschiedenis

De aard van de verdeeldheid van de Goten vóór de komst van de Hunnen is onzeker, maar gedurende hun hele geschiedenis worden de Ostrogoten slechts zeer zelden met die naam genoemd, en meestal in zeer onzekere contexten. Naast andere gotische groepsnamen worden ze echter geassocieerd met de Greuthungi. Wetenschappers zijn verdeeld over dit verband. Historicus Herwig Wolfram ziet dit als twee namen voor één volk, zoals hieronder zal worden besproken. Peter Heather, daarentegen, heeft geschreven dat:

Ostrogoten in de zin van de groep die door Theodorik naar Italië werd geleid, staan aan het einde van complexe processen van fragmentatie en eenwording waarbij een verscheidenheid aan groepen betrokken is - meestal, maar niet uitsluitend, Gotisch lijkt het - en het betere, meer eigentijdse bewijs pleit tegen de implicatie die aan Jordanes is ontleend dat Ostrogoten Greuthungi zijn met een andere naam. [10]

Sommige historici gaan veel verder dan Heather en vragen zich af of we een enkele etniciteit kunnen aannemen, zelfs Gotisch, die de Ostrogoten verenigde voordat ze politiek werden verenigd door de Amal-clan. [c]

 

Kaart van de Gotische migraties en koninkrijken

 

 

Europa in 230 na Christus

 

 

Een dubieuze vroege vermelding van de Ostrogoten is te vinden in de veel later geschreven Historia Augusta, maar het onderscheidt de Ostrogoten en Greuthungi. In het artikel over keizer Claudius Gothicus (regeerde 268-270) wordt de volgende lijst gegeven van "Scythische" volkeren die door de keizer waren veroverd toen hij zijn titel "Gothicus" verdiende: "peuci trutungi austorgoti uirtingi sigy pedes celtae etiam eruli". Deze woorden worden traditioneel door moderne geleerden bewerkt om bekende volkeren op te nemen: "Peuci, Grutungi, Austrogoti, Tervingi, Visi, Gipedes, Celtae etiam et Eruli" (cursivering toegevoegd). Dit werk wordt echter niet als betrouwbaar beschouwd, vooral niet voor de hedendaagse terminologie. [11]

 

De eerste vermelding van een Gotische subgroep die onder eigen naam handelde, met name de Tervingi, dateert uit 291. [12][13] De Greuthungi, Vesi en Ostrogothi worden allemaal niet eerder dan 388 geattesteerd. [4]

 

De Ostrogoten werden meer dan honderd jaar later dan de Tervingi in 399 voor het eerst met zekerheid genoemd, en dit is de enige zekere vermelding van deze naam voordat de Amals hun koninkrijk Italië stichtten. Een gedicht van Claudianus beschrijft Ostrogoten die zich vermengden met Greuthungi en zich samen in Phrygië vestigden als een ontevreden barbaarse strijdmacht, die ooit tegen Rome had gevochten, maar nu geacht werd ervoor te vechten. Claudianus gebruikt de term Ostrogoten slechts één keer in het lange gedicht, maar in andere verwijzingen naar dezelfde groep noemt hij ze vaker Greuthungi of "Getisch" (een ouder woord dat in deze periode poëtisch werd gebruikt voor Goten). Deze Goten kwamen in opstand door Tribigild, een Romeinse generaal van Gotische afkomst. Veel later beschreef Zosimus ook Tribigild en zijn opstand tegen de eunuchconsul Eutropius. Gainas, de gekrenkte Gotische generaal die naar Tribigild was gestuurd om te vechten, sloot zich openlijk bij hem aan na de dood van Eutropius. Zosimus geloofde vanaf het begin dat dit een samenzwering was tussen de twee Goten. [d] Historici geloven over het algemeen dat deze Frygische nederzetting Greuthingi, waarnaar wordt verwezen als inclusief Ostrogoten, deel uitmaakte van de door Greuthungi geleide troepenmacht onder leiding van Odotheus in 386, en niet de Greuthungi die eerder het rijk waren binnengekomen, in 376 onder Alatheus en Saphrax. [14][15]

Beginnend met de 6e-eeuwse schrijver Jordanes, wiens Getica een geschiedenis is van de Ostrogotische Amal-dynastie, is er een traditie om de Greuthungi eenvoudigweg gelijk te stellen aan de Ostrogothi. [16] Jordanes noemt de Greuthungi helemaal niet bij die naam, maar hij identificeerde de Ostrogotische koningen van Italië, de Amal-dynastie, als de erfgenamen en afstammelingen van koning Ermanaric. Ermanarik werd door de Romeinse soldaat en historicus Ammianus Marcellinus beschreven als een koning van de Greuthungi, maar de familieopvolging die door de twee klassieke auteurs wordt beschreven, is totaal anders, en Ammianus wordt beschouwd als de betrouwbaardere bron. [e] Jordanes specificeerde ook dat rond 250 (de tijd van keizer Philippus de Arabier die regeerde 244-249) de Ostrogoten werden geregeerd door een koning genaamd Ostrogotha en dat ze ofwel hun naam ontleenden aan deze "vader van de Ostrogoten", of anders kregen de Ostrogoten en Visigoten deze namen omdat ze oostelijke en westelijke Goten bedoelden. [19]

 

 

Gotische invallen in de 3e eeuw

 

Europa in 305 na Christus

 

Moderne historici zijn het erover eens dat Jordanes onbetrouwbaar is, vooral voor gebeurtenissen lang voor zijn tijd, maar sommige historici zoals Herwig Wolfram verdedigen de vergelijking van de Greuthungi en de Ostrogoten. Wolfram volgt het standpunt van Franz Altheim dat de termen Tervingi en Greuthungi oudere geografische aanduidingen waren die door buitenstaanders werden gebruikt om deze Visigoten en Ostrogoten te beschrijven voordat ze de Donau overstaken, en dat deze terminologie rond 400 in onbruik raakte, toen veel Goten het Romeinse rijk waren binnengetrokken. [20] Volgens Wolfram werden de termen "Vesi" en "Ostrogothi" door de volkeren zelf gebruikt om zichzelf opschepperig te beschrijven, en bleven ze dus in gebruik. Ter ondersteuning hiervan betoogt Wolfram dat het veelzeggend is dat Romeinse schrijvers ofwel terminologie gebruikten die Tervingi en Greuthungi contrasteerde, of Vesi/Visigoten en Ostrogoten, en deze paren nooit vermengden - ze hebben bijvoorbeeld nooit Tervingi en Ostrogoten tegenover elkaar gesteld. [21] Zoals hierboven beschreven, zijn er twee voorbeelden van Romeinse teksten die Wolframs voorgestelde geografische en opschepperige terminologieën vermengen alsof dit afzonderlijke volkeren waren, en dit zijn de enige twee vroege vermeldingen van Ostrogoten vóór de Amal. Voor Wolfram zijn deze lijsten verkeerd om deze volkeren als gescheiden te zien, maar hij merkt op dat geen van beide contrasteert met wat hij beschouwt als de geografische en opschepperige termen. Ten eerste werden Ostrogoten en Greuthungi samen genoemd door de dichter Claudianus, en alle vier de namen werden samen gebruikt in de onbetrouwbare Geschiedenis van Augustus voor keizer Claudius Gothicus, die de termen "Gruthungi, Ostrogothi, Tervingi, Vesi" bevat. [21][22] Als tweede argument voor dit geografische versus opschepperige contrast, citeert Wolfram Zosimus als verwijzend naar de groep "Scythen" ten noorden van de Donau na 376, die door de barbaren "Greuthungi" werden genoemd, met het argument dat deze "alleen" Thervingi kunnen zijn, en dat dit laat zien hoe de naam "Greuthungi" alleen door buitenstaanders werd gebruikt. [23] Niettemin zouden de Greuthungi waarop Zosimus zinspeelt, die kunnen zijn die Heather en andere historici gelijkstellen aan de opstandige Greuthungi - later genoemd door Claudianus in Phrygië in 399-400 - die, volgens Claudianus, vermengd waren met Ostrogoten. [14][15]

 

In ieder geval verdween de oudere terminologie van een verdeeld Gotisch volk geleidelijk nadat ze het Romeinse Rijk waren binnengegaan. De term "Visigot" was een uitvinding uit de zesde eeuw. Cassiodorus, een Romein in dienst van Theodorik de Grote, bedacht de term Visigothi om overeen te komen met Ostrogothi, waarbij hij onderscheid maakte tussen respectievelijk "westelijke Goten" en "oostelijke Goten". [24] De verdeling tussen west en oost was een vereenvoudiging en een literair apparaat van zesde-eeuwse historici, waar de politieke realiteit complexer was. [25] Bovendien gebruikte Cassiodorus de term "Goten" alleen om te verwijzen naar de Ostrogoten, die hij diende, en reserveerde hij de geografische term "Visigoten" voor de Gallo-Spaanse Goten. Dit gebruik werd echter door de Visigoten zelf overgenomen in hun communicatie met het Byzantijnse Rijk en was in gebruik in de zevende eeuw. [25]

Andere namen voor de Goten waren er in overvloed. Een "Germaanse" Byzantijnse of Italiaanse auteur verwees naar een van de twee volkeren als de Valagothi, wat "Romeinse [walha] Goten betekent". [25] In 484 werden de Ostrogoten de Valameriaci (mannen van Valamir) genoemd omdat ze Theodorik, een afstammeling van Valamir, volgden. [25] Deze terminologie overleefde in het Byzantijnse Oosten tot aan het bewind van Athalaric, die door John Malalas του Ουαλεμεριακου (tou Oualemeriakou) werd genoemd. [26]

 

Hunnische invasies en de Amal

Routes genomen door Germaanse indringers tijdens de migratieperiode

 

Aan het einde van de 4e eeuw dwong de opkomst van de Hunnen veel van de Goten en Alanen om zich bij hen aan te sluiten, terwijl anderen naar het westen trokken en uiteindelijk naar Romeins grondgebied op de Balkan trokken. Ostrogoten en Greuthungi, misschien hetzelfde volk, worden verondersteld tot de eerste Goten te hebben behoord die door de Hunnen werden onderworpen. [27] Veel Greuthungi kwamen in 376 het Romeinse Rijk binnen met Saphrax en Alatheus, en veel van deze Goten sloten zich waarschijnlijk later aan bij Alarik, wat bijdroeg aan de vorming van het Visigotische koninkrijk. [28] Zoals hierboven besproken, vestigden zich in de jaren 380 blijkbaar ook een groep Ostrogoten en Greuthungi in Phrygië door de Romeinen. Anders beginnen historische documenten pas de naam van de Ostrogoten te noemen als de gotische politieke entiteit die zich in de 5e eeuw op de Balkan vormde.

 

Het door Amal geleide Ostrogotische koninkrijk begon zich te verenigen rond het leiderschap van de Amal-dynastie die onder Attila had gevochten en zich later in Pannonië vestigde. Het tweede belangrijke onderdeel van de bevolking van het Amal-koninkrijk waren de Thracische Goten. Dit gebeurde rond 483/484. [29][30]

5e-eeuwse Pannonische Ostrogoten

 

Barbaarse koninkrijken en stammen na de val van het West-Romeinse Rijk in 476

 

 

De Pannonische Ostrogoten hadden zowel aan de zijde van de Alanen als aan de zijde van de Hunnen gevochten. [31] Net als verschillende andere tribale volkeren werden ze een van de vele Hunnische vazallen die in Europa vochten, zoals in de Slag bij Chalons in 451, waar de Hunnen werden verslagen door de Romeinse generaal Aetius, vergezeld van een contingent Alanen en Visigoten. [32] Jordanes' verslag van deze slag kan zeker niet worden vertrouwd, aangezien hij ten onrechte een groot deel van de overwinning toeschrijft aan de Goten, terwijl het de Alanen waren die de "ruggengraat van de Romeinse verdediging" vormden. [33] Meer in het algemeen schildert Jordanes de Amals af als een oude koninklijke familie in zijn Getica, waardoor ze traditioneel vooraanstaand zijn onder de Goten in Oekraïne, zowel voor als tijdens het rijk van Attila. Valamir, de oom van Theodorik de Grote, wordt zelfs afgeschilderd als Attila's meest gewaardeerde leider, samen met Ardarik van de Gepiden. [34] Moderne historici zoals Peter Heather geloven dat dit overdreven is en wijzen erop dat er ten minste drie facties van Goten in Attila's troepen waren. [35][36]

De opgetekende geschiedenis van de Ostrogoten als politieke entiteit begint dus met hun onafhankelijkheid van de overblijfselen van het Hunnische Rijk na de dood van Attila de Hun in 453. Onder Valimir behoorden zij tot de volkeren die tegen die tijd in het Midden-Donaugebied woonden, en wier bevrijding van overheersing door Attila's zonen werd bevestigd door de Slag bij Nedao in 454, die werd geleid door de Gepiden. Het is onduidelijk welke rol de Goten speelden in deze veldslag, als die er al was, en na de slag gingen veel Goten in Romeinse militaire dienst, terwijl slechts enkelen zich begonnen te verenigen onder leiding van Valamir en zijn twee broers, Vidimir en Theodemir, de vader van Theodorik de Grote. [37]

 

Deze door Amal geleide Goten vestigden zich blijkbaar eerst in het Pannonische gebied van het Balatonmeer en Sirmium (Sremska Mitrovica), aan de Romeinse Donaugrens. Het land dat ze verwierven tussen Vindobona (Wenen) en Sirmium (Sremska Mitrovica) werd niet goed beheerd, een feit dat de Ostrogoten afhankelijk maakte van Constantinopel voor subsidies. [38][39] Ze kwamen in conflict met andere Midden-Donauvolkeren, waaronder het Donau-Suebische koninkrijk Hunimund en de Sciri, die waren aangekomen als onderdeel van het Hunnische rijk, en dit leidde tot de dood van Valimir en de uiteindelijke Gotische overwinning in de Slag bij Bolia in 469, nu onder Theodemir. Theodemir, de vader van Theoderik, bracht deze Goten in 473/474 naar Oost-Romeins grondgebied. [40] De jongere oom van Theoderik, Vidimir, met zijn gelijknamige zoon en enkele van de Pannonische Goten, ging naar Italië en zijn zoon vestigde zich uiteindelijk in Gallië. [41]

 

De Concesti-helm werd gevonden tussen de grafgiften van een waarschijnlijke Ostrogotische prins. Hermitage Museum. [42]

 

Theodemir en Theoderik verplaatsten hun Goten over de Balkan, terwijl in de tussentijd de Thracische Goten het belangrijkste brandpunt van de Gotische macht vormden. Ze hadden enige tijd een deel van Macedonië in handen en controleerden een deel van de Via Egnatia tussen de grote Romeinse steden Durrës en Thessaloniki. Theodemir stierf in Cyrrhus in 474, nadat hij ervoor had gezorgd dat Theoderik (de toekomstige "Grote") als opvolger werd aangewezen. In hetzelfde jaar viel de andere Theoderik ("Strabo") uit de gratie bij de nieuwe keizer Zeno. [43]

 

5e-eeuwse Thracische Goten

De Thracische Goten uit de 5e eeuw, volgens Peter Heather, waren waarschijnlijk pas rond de jaren 460 verenigd geraakt, hoewel ze waarschijnlijk sinds de jaren 420 in het gebied woonden, toen een groep Goten onder Hunnische invloed die al in Pannonië waren, zich daar vestigden. [44] Wolfram heeft voorgesteld dat Theoderik Strabo een Amal was, wiens vader pas in de tijd van de Slag bij Nadao had gesplitst met de tak van Theoderik. [45]

Ze vormden een militaire macht die loyaal was aan Aspar, de Oost-Romeinse magister militum ("meester van soldaten") van Alaanisch-Gotische afkomst, die in 471 werd gedood. De dood van Aspar betekende een verandering in de Oost-Romeinse benadering van de Gotische strijdkrachten waarmee hij een bondgenoot was geweest. Theoderik Strabo leidde een opstand in 473 en werd uitgeroepen tot koning van de Goten. Zoals Wolfram opmerkte: "Zijn verheffing tot koning in Thracië in 473 loopt parallel met de verheffing van Odoaker in 476. [...] Een Romeins federatief leger probeerde zijn eisen kracht bij te zetten door zijn generaal koning te maken". [46] Hij eiste erkend te worden als de "enige Gotische koning aan wie alle deserteurs moesten worden teruggegeven [...] en hij eiste verder de vestiging van zijn volk in Thracië en de overgave van de institutionele en materiële erfenis van Aspar. Er was meer bloedvergieten en verwoesting voor nodig voordat de keizer formeel instemde met de eisen en bovendien beloofde elk jaar tweeduizend pond goud te betalen. In ruil daarvoor waren zijn Goten bereid om voor Rome te vechten, met uitzondering van een veldtocht tegen het Vandaalse koninkrijk in Noord-Afrika. [47]

Met de dood van keizer Leo II en de opvolging van Aspars oude rivaal keizer Zeno in 474 werd de situatie voor de oude Gotische partij in het oostelijke rijk steeds moeilijker en verloor Theoderik Strabo de steun van de keizer. De jongere Theoderik, zoon van Theodemir, kon hiervan profiteren. [48]

 

Theodorik de Grote en de Thraciërs

Omstreeks 476 begon Zeno, nadat hij de steun van Theoderik Strabo had verwijderd, belangrijke onderscheidingen te geven aan Theoderik, de zoon van Theodemir. Hij werd geadopteerd als "wapenzoon", genoemd als vriend van de keizer en kreeg de status van patricius en opperbevelhebber. Zijn koninkrijk, nu gevestigd aan de Beneden-Donau in Moesië, werd erkend als een federaal koninkrijk en kreeg (althans in theorie) een jaarlijkse subsidie. [48] Toen Zeno de twee Gotische groepen echter in 478 tot een confrontatie dwong, diende Theoderik Strabo een verzoekschrift in bij de door Amal geleide Goten, waarin hij pleitte voor Gotische eenheid. [49] Strabo deed ook een beroep op Zeno, maar Zeno deed in plaats daarvan nieuwe aanbiedingen aan Theoderik de Amal, maar deze werden afgewezen. Er volgde een oorlog tussen de Goten en keizerlijke troepen, en de door Amal geleide Goten werden opnieuw mobiel en verlieten Moesië. Zeno stelde een nieuw federaal koninkrijk voor hen voor in Dacië, ten noorden van de Donau, maar in plaats daarvan probeerden de Goten Durrës in te nemen; Romeinse troepen sloegen ze echter snel terug. [50]

 

Tussen 479 en 481 waren het de Thracische Goten onder Theoderik Strabo die de Romeinen bezig hielden, maar in 481 stierf Strabo, toen hij van zijn paard viel en aan een lans werd gespietst. Zijn zoon Recitac was niet in staat om de steun van de Gothi te behouden en werd in 484 gedood op bevel van Theoderik de Amal, die de twee Gotische groepen verenigde. Zeno werd gedwongen een verdrag te sluiten en Theoderik de Amal werd in 484 tot consul benoemd. De vijandelijkheden tussen Theoderik de Amal, de Goten en het Oost-Romeinse Rijk begonnen opnieuw in 487. [51]

 

Koninkrijk in Italië

Ostrogothic Kingdom

 

Ostrogotisch Koninkrijk Italië

 

 

De grootste van alle Ostrogotische heersers, de toekomstige Theodorik de Grote (wiens Gotische naam "leider van het volk" betekende) van het Ostrogotische koninkrijk (Regnum Italiae, "Koninkrijk Italië") werd geboren als Theodemir in of rond 454, kort na de Slag bij Nedao. Zijn jeugd bracht hij door in Constantinopel als diplomatieke gijzelaar, waar hij zorgvuldig werd opgevoed. [52] Het eerste deel van zijn leven werd in beslag genomen door verschillende geschillen, intriges en oorlogen binnen het Byzantijnse rijk, waarin hij als rivaal Theodorik Strabo van de Thracische Goten had, een verre verwant van Theodorik de Grote en zoon van Triarius. Deze oudere, maar mindere Theodorik schijnt het hoofd te zijn geweest, en niet de koning, van die tak van de Ostrogoten die zich eerder in het rijk had gevestigd. Theodorik de Grote, zoals hij soms wordt genoemd, was soms de vriend, soms de vijand van het rijk. [53] In het eerste geval was hij bekleed met verschillende Romeinse titels en ambten, zoals patriciër en consul; maar in alle gevallen bleef hij de nationale Ostrogotische koning. [54] Theodorik staat ook bekend om zijn steun van de katholieke kerk en bij één gelegenheid hielp hij zelfs bij het oplossen van een omstreden pauselijke verkiezing. [55] Tijdens zijn bewind stond Theodorik, die een Ariaan was, vrijheid van godsdienst toe, wat nog niet eerder was gedaan. Hij probeerde echter wel de paus te sussen en probeerde zijn bondgenootschap met de kerk sterk te houden. Hij zag de paus als een autoriteit, niet alleen in de kerk, maar ook over Rome zelf. Zijn vermogen om goed samen te werken met de Italiaanse edelen, leden van de Romeinse Senaat en de katholieke kerk hielpen allemaal om zijn acceptatie als heerser van Italië te vergemakkelijken. [56]

Theodorik probeerde de Romeinse cultuur en regering nieuw leven in te blazen en profiteerde daarmee van het Italiaanse volk. [57] Het was in beide karakters samen dat hij in 488, in opdracht van de Byzantijnse keizer Zeno, op weg ging om Italië te heroveren op Odoaker. In 489 sloten de Rugii, een Germaanse stam die in de Hongaarse vlakte woonde, zich aan bij de Ostrogoten bij hun invasie van Italië onder hun leider Friderik. [58] In 493 werd Ravenna ingenomen, waar Theodorik zijn hoofdstad zou vestigen. Het was ook in deze tijd dat Odoaker werd gedood door Theodoriks eigen hand. [59] De Ostrogotische macht was volledig gevestigd over Italië, Sicilië, Dalmatië en de landen ten noorden van Italië. Rond 500 vierde Theodorik zijn dertigste verjaardag als koning van de Ostrogoten. [60] Om hun kansen tegen het Romeinse Rijk te vergroten, begonnen de Ostrogoten en Visigoten zich opnieuw te verenigen in wat een losse confederatie van Germaanse volkeren werd. [61] De twee takken van de natie werden al snel dichter bij elkaar gebracht; nadat hij gedwongen was regent te worden van het Visigotische koninkrijk Toulouse, werd de macht van Theodorik praktisch uitgebreid over een groot deel van Gallië en over bijna het hele Iberisch schiereiland. Theodorik smeedde allianties met de Visigoten, Alamannen, Franken en Bourgondiërs, waarvan sommige tot stand kwamen door diplomatieke huwelijken. [61]

 

De Ostrogotische heerschappij was weer even verreikend en schitterend als in de tijd van Hermanarik; Het was nu echter van een heel ander karakter. De heerschappij van Theodorik was geen barbaarse, maar een beschaafde macht. Zijn tweevoudige positie liep door alles heen. Hij was tegelijk koning van de Goten en opvolger, zij het zonder keizerlijke titels, van de West-Romeinse keizers. De twee naties, verschillend in manieren, taal en religie, leefden naast elkaar op de bodem van Italië; Elk werd geregeerd volgens zijn eigen wet, door de vorst die, in zijn twee afzonderlijke karakters, de gemeenschappelijke soeverein van beide was. [54] Vanwege zijn vermogen om de relaties tussen de verschillende Germaanse koninkrijken te bevorderen en te benutten, begonnen de Byzantijnen de macht van Theodorik te vrezen, wat leidde tot een alliantie tussen de Byzantijnse keizer en de Frankische koning, Clovis I, een pact dat bedoeld was om de Ostrogoten tegen te gaan en uiteindelijk omver te werpen. In sommige opzichten kan Theodorik overdreven meegaand zijn geweest voor zowel de Romeinen als andere Gotische mensen, aangezien hij zowel katholieken als ariaanse christenen tevreden stelde. Historicus Herwig Wolfram suggereert dat Theodoriks pogingen om Latijnse en barbaarse culturen in natura te sussen, de ineenstorting van de Ostrogotische overheersing veroorzaakten en ook resulteerden in het "einde van Italië als het hart van de late oudheid". [62] Alle jaren van het creëren van een beschermende perimeter rond Italië werden afgebroken door de Frans-Byzantijnse coalitie. Theodorik was in staat om tijdelijk een deel van zijn rijk te redden met de hulp van de Thüringers. [63] Zich realiserend dat de Franken ook de belangrijkste bedreiging vormden voor het Visigotische rijk, riep Alarik II (die de schoonzoon was van Theodorik) de hulp in van de Bourgondiërs en vocht tegen de Franken op aandringen van de magnaten van zijn stam, maar deze keuze bleek een vergissing en hij zou aan zijn einde zijn gekomen door de hand van de Frankische koning, Clovis. [64]

 

Een tijd van verwarring volgde op de dood van Alarik II, die werd gedood tijdens de Slag bij Vouillé. De Ostrogotische koning Theodorik trad op als voogd van zijn kleinzoon Amalarik, en bewaarde voor hem al zijn Iberische en een fragment van zijn Gallische heerschappij. Toulouse ging over naar de Franken, maar de Goten behielden Narbonne en zijn district en Septimanië, het laatste deel van Gallië dat in handen was van de Goten, en behielden jarenlang de naam Gothia. [66] Theodorik claimde een soort protectoraat over een groot deel van Italië en zijn Goten werden door de Romeinse bevolking omarmd als de verdedigers van Rome en een deel van het zegevierende leger, terwijl Theodorik veel tamtam maakte over zijn vermeende "koninklijke afkomst" die zijn clan gunstig "op één lijn stelde met een keizerlijke dynastie". [67] Romeinen werden in sommige opzichten door deze nieuwe gotische krijgers "opnieuw opgeroepen" als "bewakers van Romanitas" die, samen met hun Italiaans-Romeinse buren, een nieuwe "gotische aegis" voor het westelijke rijk creëerden, terwijl degenen buiten de orde van Theodorik tot echte "barbaren" werden gemaakt. [68]

 

Ostrogotische riemgesp, Pavia Civic Museums

 

 

Van 508 tot 511 marcheerden de Ostrogoten onder het bevel van Theodorik naar Gallië terwijl de Vandaalse koning van Carthago en Clovis gezamenlijke pogingen deden om zijn greep op de Visigoten te verzwakken. [69] Na de dood van Theodorik in 526 werden de oostelijke en westelijke Goten opnieuw verdeeld. [54][70] Tegen het einde van de 6e eeuw verloren de Ostrogoten hun politieke identiteit en assimileerden ze in andere Germaanse stammen. [61]

 

Mozaïek met afbeelding van het paleis van Theodorik de Grote in zijn paleiskapel van San Apollinare Nuovo

 

 

Het beeld van Theodoriks heerschappij wordt voor ons geschetst in de staatsbladen die in zijn naam en in de naam van zijn opvolgers zijn opgesteld door zijn Romeinse minister Cassiodorus. De Goten schijnen dik op de grond te hebben gezeten in Noord-Italië; In het zuiden vormden ze niet veel meer dan garnizoenen. [71] Ondertussen vocht de Frankische koning Clovis langdurige oorlogen tegen verschillende vijanden terwijl hij zijn heerschappij consolideerde en de embryonale stadia vormde van wat uiteindelijk het middeleeuwse Europa zou worden. [72]

 

Oorlog met Byzantium (535-554)

 

Gotische Oorlog (535-554)

 

Munt van Theodahad (534-536), geslagen in Rome – hij draagt de barbaarse snor.

 

Zonder de verenigende aanwezigheid van Theodorik waren de Ostrogoten en Visigoten niet in staat om hun rijken te consolideren, ondanks hun gemeenschappelijke Germaanse verwantschap. De weinige gevallen waarin ze na deze tijd samen optraden, zijn net zo verspreid en incidenteel als voorheen. Amalarik volgde het Visigotische koninkrijk op in Iberië en Septimanië. Theodoriks kleinzoon Athalarik nam de volgende vijf jaar de mantel van koning van de Ostrogoten op zich. [73] De Provence werd toegevoegd aan de heerschappij van de nieuwe Ostrogotische koning Athalarik en via zijn dochter Amalasuntha, die tot regentes werd benoemd. [61] Beiden waren niet in staat om geschillen tussen de Gotische elites te beslechten. Theodahad, neef van Amalasuntha en neef van Theodorik via zijn zuster, nam het over en doodde hen; [74] De usurpatie luidde echter meer bloedvergieten in. Bovenop deze onderlinge strijd werden de Ostrogoten geconfronteerd met de leerstellige uitdagingen die voortkwamen uit hun Ariaanse christendom, waar zowel de aristocratie van Byzantium als het pausdom zich sterk tegen verzetten - zozeer dat het hen samenbracht. [75]

 

De zwakte van de Ostrogotische positie in Italië toonde zich nu, vooral toen de Oost-Romeinse keizer Justinianus I een wet uitvaardigde die heidenen - waaronder Ariaanse christenen en joden - uitsloot van openbare banen. [75] De Ostrogotische koning Theodorik reageerde door katholieken te vervolgen. [75] Desalniettemin streefde Justinianus er altijd naar om zoveel mogelijk van het West-Romeinse Rijk te herstellen en zou hij de kans zeker niet voorbij laten gaan. Gelanceerd op zowel land als zee, begon Justinianus zijn heroveringsoorlog. [76] In 535 gaf hij Belisarius de opdracht om de Ostrogoten aan te vallen na het succes dat hij in Noord-Afrika had geboekt tegen de Vandalen. [77] Het was de bedoeling van Justinianus om Italië en Rome terug te winnen van de Goten. [78] Belisarius veroverde snel Sicilië en stak vervolgens over naar Italië, waar hij in december 536 Napels en Rome veroverde. Ergens in het voorjaar van 537 marcheerden de Goten met meer dan 100.000 man onder leiding van Witiges naar Rome en belegerden de stad, zij het zonder succes. Ondanks het feit dat ze de Romeinen met een marge van vijf tegen één overtroffen, konden de Goten Belisarius niet verliezen van de voormalige westelijke hoofdstad van het rijk. [79] Nadat hij hersteld was van de belegeringsoorlog, marcheerde Belisarius naar het noorden en nam in 540 Mediolanum (Milaan) en de Ostrogotische hoofdstad Ravenna in. [80]

 

Met de aanval op Ravenna kwamen Witiges en zijn mannen vast te zitten in de Ostrogotische hoofdstad. Belisarius bleek beter in belegeringsoorlogen dan zijn rivaal Witiges in Rome en de Ostrogotische heerser, die ook met Frankische vijanden te maken had, werd gedwongen zich over te geven, maar niet zonder voorwaarden. Belisarius weigerde concessies te doen, behalve onvoorwaardelijke overgave, gezien het feit dat Justinianus Witiges tot vazalkoning wilde maken in Trans-Padane, Italië. [81] Deze voorwaarde zorgde voor een soort impasse. Een factie van de Gotische adel wees erop dat hun eigen koning Witiges, die net had verloren, een soort zwakkeling was en dat ze een nieuwe nodig zouden hebben. Erarik, de leider van de groep, steunde Belisarius en de rest van het koninkrijk was het daarmee eens, dus boden ze hem hun kroon aan. [82] Belisarius was een soldaat, geen staatsman, en nog steeds loyaal aan Justinianus. Hij deed alsof hij het aanbod wilde aannemen, reed naar Ravenna om gekroond te worden, en arresteerde prompt de leiders van de Goten en eiste hun hele koninkrijk - geen halve nederzettingen - op voor het rijk. Uit angst dat Belisarius een permanent koningschap zou worden als hij zijn veroveringen zou consolideren, riep Justinianus hem terug naar Constantinopel met Witiges op sleeptouw. [83] Met de val van Ravenna werd de hoofdstad van het koninkrijk naar Pavia gebracht, dat het laatste centrum werd van het Ostrogotische verzet tegen de Oost-Romeinse overheersing. [84]

 

Totila maakt de muren van Florence met de grond gelijk: verluchting van het Chigi-manuscript van Villani's Cronica

 

Zodra Belisarius weg was, kozen de overgebleven Ostrogoten een nieuwe koning genaamd Totila. Onder het briljante bevel van Totila konden de Goten zich tot op zekere hoogte opnieuw doen gelden. Gedurende een periode van bijna tien jaar werd de controle over Italië een wipwapslag tussen Byzantijnse en Ostrogotische troepen. [85] Totila heroverde uiteindelijk heel Noord-Italië en verdreef zelfs de Byzantijnen uit Rome, waardoor hij de kans kreeg om de politieke controle over de stad over te nemen, deels door het Romeinse senatoriale bevel uit te voeren. Velen van hen vluchtten oostwaarts naar Constantinopel. [86]

Tegen 550 was Justinianus in staat om een enorme troepenmacht op de been te brengen, een vergadering die bedoeld was om zijn verliezen te herstellen en elk Gothisch verzet te onderdrukken. In 551 vernietigde de Romeinse marine de vloot van Totila en in 552 trok een overweldigende Byzantijnse troepenmacht onder leiding van Narses vanuit het noorden Italië binnen. In een poging de binnenvallende Byzantijnen te verrassen, gokte Totila met zijn troepen bij Taginaei, waar hij werd gedood. [86] Gebroken maar nog niet verslagen, hielden de Ostrogoten nog een laatste stand bij Campanië onder leiding van een leider genaamd Teia, maar toen hij ook werd gedood in de strijd bij Nuceria capituleerden ze uiteindelijk. Toen zij zich overgaven, deelden zij Narses mee dat "de hand van God kennelijk tegen hen was" en daarom verlieten zij Italië en gingen naar de noordelijke landen van hun vaderen. [87] Na die definitieve nederlaag stierf de Ostrogotische naam volledig. De natie was praktisch verdampt met de dood van Theodorik. Het leiderschap van West-Europa ging daarom standaard over op de Franken. Bijgevolg waren het falen van de Ostrogotiek en het Frankische succes cruciaal voor de ontwikkeling van het vroegmiddeleeuwse Europa, want Theodorik had het tot zijn voornemen gemaakt "om de kracht van het Romeinse bestuur en de Romeinse cultuur te herstellen". [88] De kans om in Italië een nationale staat te vormen door de vereniging van Romeinse en Germaanse elementen, zoals die ontstonden in Gallië, in Iberië en in delen van Italië onder Lombardische heerschappij, ging dus verloren. Het falen van de barbaarse koninkrijken om de controle over de veroverde regio's te behouden, was deels het gevolg van leiderschapsvacuüm zoals dat het gevolg was van de dood van Theodorik (ook het gebrek aan mannelijke opvolging) en Totila, maar ook als gevolg van politieke fragmentatie onder de Germaanse stammen toen hun loyaliteit wankelde tussen hun verwanten en hun voormalige vijanden. De Frankische intrede op de geopolitieke kaart van Europa speelt ook een rol: als de Ostrogoten meer militair succes hadden geboekt tegen de Byzantijnen op het slagveld door de kracht van andere Germaanse stammen te combineren, had dit de richting van de Frankische loyaliteit kunnen veranderen. [89] Militair succes of nederlaag en politieke legitimiteit waren met elkaar verbonden in de barbaarse samenleving. [90]

Niettemin mocht de Ostrogotische bevolking volgens de Romeinse historicus Procopius van Caesarea vreedzaam in Italië leven met hun Rugische bondgenoten onder Romeinse soevereiniteit. Later sloten ze zich aan bij de Longobarden tijdens hun verovering van Italië. [g]

Cultuur

Ostrogotische oorjuwelen, Metropolitan Museum of Art

 

Overgebleven gotische geschriften in de gotische taal zijn onder meer de Bijbel van Ulfilas en andere religieuze geschriften en fragmenten. Wat de Gotische wetgeving in het Latijn betreft, vindt men het edict van Theodorik van rond het jaar 500, en de Variae van Cassiodorus, die ook kan doorgaan voor een verzameling van de staatspapieren van Theodorik en zijn directe opvolgers. Onder de Visigoten waren er al geschreven wetten uitgevaardigd door Euric. Alarik II stelde een Breviarium van Romeins recht op voor zijn Romeinse onderdanen; maar de grote verzameling Visigotische wetten dateert uit de latere dagen van de monarchie, en werd omstreeks 654 door koning Reccaswinth naar voren gebracht. Dit wetboek gaf aanleiding tot enkele bekende commentaren van Montesquieu en Gibbon, en is besproken door Savigny (Geschichte des römischen Rechts, ii. 65) en verschillende andere schrijvers. Ze zijn afgedrukt in de Monumenta Germaniae, leges, tome i. (1902). [91]

 

Naast die van de vaak geciteerde Jordanes is er de gotische geschiedenis van Isidorus, aartsbisschop van Sevilla, een bijzondere bron van de geschiedenis van de Visigotische koningen tot aan Suinthila (621-631). Maar ook alle Latijnse en Griekse schrijvers uit de tijd van de overheersing van de gotiek hebben hun bijdrage          geleverd. Niet voor speciale feiten, maar voor een algemene schatting, is geen schrijver leerzamer dan Salvianus van Marseille in de 5e eeuw, wiens werk, De Gubernatione Dei, vol staat met passages die de ondeugden van de Romeinen contrasteren met de deugden van de "barbaren", vooral van de Goten. In al deze beelden moet men rekening houden met veel overdrijving in beide richtingen, maar er moet een basis van waarheid zijn. De voornaamste deugden die de rooms-katholieke presbyter in de Ariaanse Goten prijst, zijn hun kuisheid, hun vroomheid volgens hun eigen geloof, hun tolerantie jegens de katholieken onder hun heerschappij en hun algemene goede behandeling van hun Romeinse onderdanen. Hij waagt het zelfs te hopen dat zulke goede mensen gered zullen worden, ondanks hun ketterij. Dit beeld moet enige basis in waarheid hebben gehad, maar het is niet erg verwonderlijk dat de latere Visigoten van Iberië waren afgedwaald van het enigszins idealistische beeld van Salvianus. [91]

 

6e-eeuwse Scandinavische Ostrogoten (Jordanes)

 

 

 

Mogelijke kaart van Scandza gebaseerd op het werk van Jordanes

 

Jordanes noemde een volk genaamd de Ostrogoten (Ostrogothae) in een lijst van vele volkeren die op het grote eiland "Scandza" woonden, ten noorden van de monding van de Weichsel, waarvan de meeste moderne geleerden begrijpen dat het verwijst naar het Scandinavische schiereiland. De implicatie was dat deze Ostrogoten daar in de 6e eeuw woonden, tijdens het leven van Jordanes of zijn bron Cassiodorus - dezelfde periode waarin er een machtig Ostrogotisch koninkrijk in Italië was. De lijst zelf vermeldt een Roduulf, koning van de Ranii die in Scandza bij de Dani (Denen) woonde. Er staat dat hij zijn eigen koninkrijk had veracht en naar Italië was gekomen en daar de omhelzing van Theoderik de Grote had ontvangen. [92] Deze Roduulf is dus voorgesteld als een mogelijke bron van informatie over Scandinavische volkeren, omdat Cassiodorus een belangrijk staatsman was aan het hof van Theoderik. [93][94][h]

 

Aan de andere kant zijn geleerden het niet eens geworden over wanneer de lijst is gemaakt, en door wie, noch over hoe de meeste namen in de lijst moeten worden geïnterpreteerd. Arne Søby Christensen noemt in zijn gedetailleerde analyse drie mogelijkheden:[95]

·         dat Jordanes geloofde dat sommige Ostrogoten naar het noorden waren geëmigreerd, of...

·         dat een soortgelijke naam "Oost-Goten" was bedacht in Scandinavië, waar een volk was met de verwante naam, de Gauts, of...

·         dat een bron van Jordanes, bijvoorbeeld Cassiodorus, deze vorm van de naam had bedacht, misschien nadat hij van de Gauten had gehoord.

 

Walter Goffart heeft erop gewezen dat Jordanes (V.38) ook speciaal uitweidt om de verhalen rond Constantinopel te bekritiseren, dat de Goten ooit slaven waren geweest in Groot-Brittannië of een ander noordelijk eiland, en waren bevrijd voor de prijs van een zeurpiet. Goffart betoogt dat Jordanes waarschijnlijk het idee verwierp dat de Goten gewoon naar het noorden moesten worden gestuurd, naar hun vermeende land van herkomst. Goffart wijst erop dat Procopius – een tijdgenoot van Jordanes – meldt dat Belisarius Brittannië aan de Ostrogoten aanbood (Gothic Wars, VI, 6); Goffart suggereert ook dat dit verband kan houden met de verhalen die Jordanes noemt. [96][97]

Fundamenteel voor de kwestie van de Scandza-lijst, die de Ostrogothae noemt, is er veel wetenschappelijke discussie geweest over waarom Jordanes beweerde dat Scandinavië een “baarmoeder van de naties” was,[98] en het punt van oorsprong van niet alleen de Goten, maar ook vele andere noordelijke barbaarse volkeren. Vóór Jordanes was er al een joods-christelijke traditie die de Goten en andere “Scythische” volkeren gelijkstelde aan de afstammelingen van Gog en Magog, die lezers van het boek Ezechiël en het boek Openbaring anders zouden associëren met verre eilanden. [99]

 

Ostrogotische heersers

Amal-dynastie

1.      Valamir r. 447 – ca. 465 opgevolgd door zijn broer...

2.      Theodemir r. c. 465 – 475 opgevolgd door zijn zoon...

3.      Theodorik de Grote r. 475-526 opgevolgd door zijn kleinzoon...

4.      Athalaric r. 526-534 opgevolgd door zijn moeder...

5.      Amalasuntha, r. 534-535 de dochter van Theodorik, opgevolgd door haar neef...

6.      Theodahad r. 535-536 de zoon van Theodoriks zus.

 

Latere koningen

7.      Witiges r. 536-540

8.      Ildibad r. 540-541

9.      Eraric r. 541

10.  Totila (ook Baduila) r. 541-552

11.  Theia (ook Teia(s), Teja) r. 552-553

 

 

Citaten

1.       Heather 2009, pp. 109-110.

2.     Heather 2009, pp. 116, 127-128.

3.     Heather 2009, pp. 115-117.

4.     Jump up to:^een b c Wolfram 1988, p. 24.

5.     Heather 2009, pp. 151-153.

6.     Dalby 1999, p. 229.

7.     Waldman & Mason 2006, p. 572.

8.     Wolfram 1988, pp. 25, 387 fn49, 388 fn58.

9.     Christensen 2002, p. 206.

10.  Heide 2007, p. 404.

11.  Christensen 2002, pp. 201-205.

12.  Wolfram 1988, p. 24, fn52.

13.  Panegyrici Latini XI 17.1 (gedateerd 291)

14.  Jump up to:^een b Heather 1988, p. 156.

15.  Jump up to:^een b Christensen 2002, p. 214.

16.  Heather 1996, pp. 52-57, 300-301.

17.  Heide 1989.

18.  Christensen 2002, pp. 141-157.

19.  Jordanes 1915, pp. 87-88 [24.130-131].

20.  Wolfram 1988, p. 387, fn58.

21.  Jump up to:^een b Wolfram 1988, pp. 24-25.

22.  Christensen 2002, pp. 202-203.

23.  Wolfram 1988, p. 387, fn57.

24.  Wolfram 1988, p. 25.

25.  Jump up to:^een b c d Wolfram 1988, p. 26.

26.  Wolfram 1988, p. 389, fn67.

27.  Begraven 2000, p. 55.

28.  Heide 1999.

29.  Heide 2007, p. 73.

30.  Heide 2003, p. 90.

31.  Todd 1999, p. 177.

32.  Kim 2013, blz. 75, 77.

33.  Kim 2013, p. 77.

34.  Jordanes 1915, p. 107 [38.199-200].

35.  Heide 2009, p. 222.

36.  Heather 2007, pp. 46-47, 72-73.

37.  Brandwonden 1984, pp. 52-53.

38.  Todd 1999, p. 178.

39.  Wolfram 1988, pp. 260-261.

40.  Heide 2003, p. 86.

41.  Wolfram 1988, blz. 188, 268.

42.  Nicholson 2018, p. 378.

43.  Wolfram 1988, pp. 269-270.

44.  Heather 2003, blz. 88, 91.

45.  Wolfram 1988, pp. 32, 260.

46.  Wolfram 1988, p. 268.

47.  Wolfram 1988, p. 269.

48.  Jump up to:^een b Wolfram 1988, p. 270.

49.  Wolfram 1988, pp. 271-272.

50.  Wolfram 1988, pp. 271-274.

51.  Wolfram 1988, pp. 276-278.

52.  Backman 2008, p. 68.

53.  Waldman & Mason 2006, p. 575.

54.  Jump up to:^een b c De Puy 1899, p. 2865.

55.  Frassetto 2003, p. 338.

56.  Frassetto 2003, pp. 338-339.

57.  Cantor 1994, p. 109.

58.  Waldman & Mason 2006, p. 665.

59.  Waldman & Mason 2006, pp. 575-576.

60.  Begraven 2000, p. 178.

61.  Jump up to:^een b c d Waldman & Mason 2006, p. 576.

62.  Wolfram 1988, p. 332.

63.  Wolfram 1997, pp. 218-221.

64.  Wolfram 1997, p. 155.

65.  Larned 1895, p. 134.

66.  Wolfram 1988, p. 230.

67.  Arnold 2014, pp. 118-119.

68.  Arnold 2014, p. 133.

69.  Wolfram 1997, p. 220.

70.  Wolfram 1997, p. 225.

71.  De Puy 1899, p. 2.865.

72.  Collins 1999, pp. 116-137.

73.  Wolfram 1988, p. 334.

74.  Wolfram 1988, pp. 332-333, 337-340.

75.  Jump up to:^een b c Wallace-Hadrill 2004, p. 36.

76.  Wolfram 1988, p. 339.

77.  Halsall 2007, pp. 500-501.

78.  Halsall 2007, p. 501.

79.  Oman 1902, pp. 89-90.

80.  Halsall 2007, pp. 502-503.

81.  Oman 1902, p. 91.

82.  Halsall 2007, p. 503.

83.  Bauer 2010, p. 208.

84.  Thompson 1982, pp. 95-96.

85.  Bauer 2010, p. 210.

86.  Jump up to:^een b Halsall 2007, p. 504.

87.  Oman 1902, pp. 95-96.

88.  Cantor 1994, p. 105-107.

89.  Halsall 2007, pp. 505-512.

90.  Halsall 2007, p. 512.

91.  Jump up to:^een b Freeman 1911, p. 275.

92.  Christensen 2002, pp. 267-268.

93.  Christensen 2002, p. 270.

94.  Ghosh 2015, p. 49.

95.  Christensen 2002, pp. 250-299.

96.  Ghosh 2015, pp. 52-53.

97.  Christensen 2002, pp. 254, 270.

98.  Jordanes 1915, p. 57 [4.25].

99.  Christensen 2002, pp. 243-252.

Bronnen

·                       Amory, Patrick (1997). Mensen en identiteit in Ostrogotisch Italië, 489-554. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1086/ahr/103.5.1569. ISBN 0-521-52635-3..

·                       Arnold, Jonathan J. (2014). Theoderik en het Romeinse keizerlijke bestuur. Cambridge; New York: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-05440-0.

·                       Backman, Clifford R (2008). De werelden van middeleeuws Europa. Oxford en New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533527-9.

·                       Bauer, Susan Wise (2010). De geschiedenis van de middeleeuwse wereld: van de bekering van Constantijn tot de Eerste Kruistocht. New York: W.W. Norton & Company. ISBN 978-0-39305-975-5.

·                       Brandwonden, Thomas (1984). Een geschiedenis van de Ostrogoten. Bloomington en Indianapolis: Indiana University Press. ISBN 0-253-32831-4.

·                       Bury, J. B. (2000). De invasie van Europa door de barbaren. New York: W.W. Norton & Company. ISBN 978-0-39300-388-8.

·                       Cameron, Alan; Lang, Jacqueline; Sherry, Lee (1993). Barbaren en politiek aan het hof van Arcadius. Universiteit van Californië Press. ISBN 0520065506.

·                       Cantor, Norman F. (1994). De beschaving van de Middeleeuwen. New York: Harper Vaste Plant. ISBN 0-06-092553-1.

·                       Christensen, Arne Søby (2002). Cassiodorus, Jordanes en de geschiedenis van de Goten: studies in een migratiemythe. Kopenhagen: Museum Tusculanum Press. ISBN 9788772897103.

·                       Collins, Roger (1999). Vroegmiddeleeuws Europa, 300-1000. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-33365-808-6.

·                       Dalby, Andrew (1999). Woordenboek van talen. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-23111-568-1.

·                       De Puy, William Harrison (1899). De wereldwijde encyclopedie en de krant (deel 4). New York: Werner Co.

·                       Encyclopædia Britannica, "Ostrogoth", stabiele URL: https://www.britannica.com/EBchecked/topic/434454/Ostrogoth

·                       Frassetto, Michael (2003). Encyclopedie van barbaars Europa: samenleving in transformatie. Santa Barbara, Californië: ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-263-9.

·                       Freeman, Edward Augustus (1911). "Goten" . In Chisholm, Hugh (red.). Encyclopædia Britannica. Vol. 12 (11e druk). Cambridge University Press. pp. 272-276.

·                       Ghosh, Shami (2015). Het barbaarse verleden schrijven: studies in vroegmiddeleeuws historisch verhaal. Leiden: Brill. ISBN 978-9-00430-581-6.

·                       Halsall, Kerel (2007). Barbaarse migraties en het Romeinse Westen, 376-568. Cambridge en New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52143-543-7.

·                       Heide, Peter (1988). "De anti-Scythische tirade van Synesius' "De Regno"". Feniks. 42 (2): 156. doi:10.2307/1088231. JSTOR 1088231.

·                       Heide, Peter (1989). "Cassiodorus en de opkomst van de Amal: genealogie en de Goten onder Hun-overheersing". Het tijdschrift voor Romeinse studies. 79: 103–128. doi:10.2307/301183. JSTOR 301183. S2CID 162977685.

·                       Heide, Peter (1996). De Goten. Oxford: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-16536-3.

·                       Heather, Peter (1999), "De schepping van de Visigoten", De Visigoten van de migratieperiode naar de zevende eeuw: een etnografisch perspectief, Boydell & Brewer, ISBN 978-0851157627

·                       Heather, Peter (2003), "Gens en Regnum onder de Ostrogoten", in Goetz, Hans-Werner; Jarnut, Jörg; Pohl, Walter (red.), Regna en Gentes: de relatie tussen laatantieke en vroegmiddeleeuwse volkeren en koninkrijken in de transformatie van de Romeinse wereld, BRILL, ISBN 9004125248

·                       Heather, Peter (2007), "Slechts een ideologie? – Gotische identiteit in Ostrogotisch Italië", in Barnish; Marazzi (eds.), Taalkundige en literaire sporen van de Ostrogoten, De Ostrogoten van de migratieperiode naar de zesde eeuw: een etnografisch perspectief, Studies in historische archeo-etnologie, vol. 7, ISBN 978-1843830740

·                       Heide, Peter (2009). Rijken en barbaren: de val van Rome en de geboorte van Europa. Oxford en New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-989226-6.

·                       Heide, Peter (2018). "Ostrogoten". In Oliver Nicholson (red.). Het Oxford-woordenboek van de late oudheid. Vol. 2, J-Z. Oxford en New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19881-625-6.

·                       Jordanes (1915). De gotische geschiedenis van Jordanes. Vertaald door Charles C. Mierow. Londen: Oxford University Press. OCLC 463056290.

·                       Kim, Hyun Jin (2013). De Hunnen, Rome en de geboorte van Europa. Cambridge en New York: Cambridge University Press. ISBN 978-1-10700-906-6.

·                       Kulikowski, Michael (2002), "Natie versus leger: een noodzakelijk contrast?", in Gillett, Andrew (red.), Over barbaarse identiteit. Kritische benaderingen van etniciteit in de vroege middeleeuwen, Turnhout, pp. 69-84

·                       Larned, J. N., ed. (1895). Geschiedenis voor gemakkelijke referentie. Cambridge, Verenigde Staten: C.A. Nichols.

·                       Lang, Jacqueline (1996), "5", Claudianus in Eutropium: of, hoe, wanneer en waarom een eunuch te belasteren, Univ van North Carolina Press, ISBN 978-0807863053

·                       Nicholson, Oliver (2018). Het Oxford-woordenboek van de late oudheid. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-256246-3.

·                       Oman, Charles W.C (1902). Het Byzantijnse Rijk. New York: De zonen van G.P. Putnam.

·                       Thompson, Edward Arthur (1982). Romeinen en barbaren: verval van het westerse rijk. Madison: De Universiteit van Wisconsin Press. ISBN 978-0-29908-700-5.

·                       Todd, Malcolm (1999). De vroege Duitsers. Oxford: Blackwell. ISBN 0-631-16397-2.

·                       Waldman, Carl; Metselaar, Allan R. (2006). Encyclopedie van Europese volkeren. New York: feiten in het bestand. ISBN 978-0-81604-964-6.

·                       Wallace-Hadrill, J. M. (2004). Het barbaarse westen, 400-1000. Malden, MA: Wiley-Blackwell. ISBN 978-0-63120-292-9.

·                       Wolfram, Herwig (1988). Geschiedenis van de Goten. Berkeley en Los Angeles: Universiteit van de Pers van Californië. ISBN 978-0-52006-983-1.

·                       Wolfram, Herwig (1997). Het Romeinse Rijk en zijn Germaanse volkeren. Berkeley en Los Angeles: Universiteit van de Pers van Californië. ISBN 0-520-08511-6.

 

 

13538274420760    Roi Theuderik I (Thierry, Theodoric) d'AUSTRASIE, geboren ca 485, overleden 533.

Theuderik I was een Frankische koning. Hij werd rond 485 geboren en was tussen 511 en 533 koning van Austrasië, het oostelijke deel van het Frankische rijk, dat grotendeels door zijn vader Clovis was veroverd. Na de dood van Clovis in 511 werd zijn koninkrijk verdeeld onder zijn vier zonen. Theuderik was de oudste zoon van Clovis.

Al in 508 leidde hij in opdracht van zijn vader een veldtocht in Auvergne. Na zijn vaders dood kreeg Theuderik I Austrasië toegewezen. Als residentie koos hij Reims. Hij probeerde zijn rijk uit te breiden in oostelijke richting (Germanië). In 531 leidde hij samen met zijn broer Chlotarius I een veldtocht in en tegen Thüringen. Hij veroverde grote gebieden tussen de Elbe en de Main.

In 533 werd hij, tezamen met koning Herminafrid van Thüringen, uitgenodigd voor onderhandelingen in Zülpich. Bij dit bezoek werden beiden echter van de stadsmuur geworpen en overleden door de val. Zijn zoon Theudebert I volgde hem op als koning van Austrasië.

zoon van Roi Clovis I (Chlodovech) des FRANCS (de Grote) (zie 13538274419840) en Amalberga (zie 27076548841521).
Getrouwd voor de kerk 511 met
13538274420761    Eustere, geboren ca 494, dr. van Alaric II (zie 27076548841522) en Theudigotha der OSTROGOTHEN (zie 27076548841523).
Waaruit geboren:

1.	Theudebert I (zie 6769137210380).

 

13538274421130 =    3384569495728 Herzog Garibald I von BEIERN.
13538274421131 =    3384569495729 Princesse Waldrada des LOMBARDS.
 

13538274421280    Roi Cloderic de COLOGNE[1] [2] (le Parricide), koning der Franken (508-509), overleden 509.

Chloderik "de Vadermoordenaar" (ca. 485 - 509) was kortstondig koning van de Ripuarische Franken.

 

Hij was een zoon van Sigebert de Lamme. Hij nam niet deel aan de Slag bij Tolbiac, vermoedelijk omdat hij te jong was.

 

In 507 vocht hij onder Chlodovech I in de Slag bij Vouillé, waarin de Visigoten werden verslagen[3].

 

Volgens Gregorius van Tours liet Chloderik zich tijdens het vervolg van de veldtocht door Chlodovech opstoken om zijn vader te vermoorden en het koningschap op te eisen. Hij vermoordde zijn vader toen die lag te rusten tijdens de jacht en werd koning van Ripuarische Franken. Na korte tijd werd hij zelf omgebracht door agenten van Chlodovech. Ze sloegen hem het hoofd in terwijl hij de schatkist van zijn vader toonde[4]. Chlodovech ontkende betrokkenheid bij de moord op Sigibert, noemde de dood van Chloderik diens terechte straf, en riep zichzelf uit tot koning van de Ripuarische Franken.

 

Chloderik was mogelijk vader van:

1.      Munderik, die door een opstand tegen Theuderik I het koninkrijk van zijn familie probeerde te herstellen, maar in 532 door volgelingen van Theuderik werd vermoord.

2.      Doda, getrouwd met Ferreolus van Rodez, later abdis van Sint-Pieter te Reims en heilig verklaard.

 

(Het betrof hier het rijk der ripuarische franken, in tegenstelling tot de salische franken, de eerste waren arianen, de tweede katholiek, Clovis streefde naar een groot frankisch rijk en gebruikte o.a. het geloofsargument om bovenbeschreven actie te ondernemen, volledig gesteund door de bisschoppen van zijn rijk.)

Mogelijk staat de bijnaam "paracide" ( = parasiet ) voor profiteur of klaploper.

 

Zn. van Roi Sigebert de COLOGNE (de Kreupele) (zie 27076548842560).
Getrouwd met
13538274421281    Maria de AGILOLFINGES[5], geboren ca 485.
Waaruit geboren:

1.	Dode de MONTFAUCON (zie 6769137210649).
2.	Seigneur Munderic de VITRY-en-PERTHOIS (zie 6769137210640).

 

13538274421286    Balderic (Balthere, Baderig) von THÜRINGEN[6], geboren ca 480, overleden 529.

Baderik, Baderich, Balderich of Boderik (ca. 480 - 529), zoon van Bisinus en Menia, was een medekoning van de Thüringen (500-529),. Hij en zijn broers Hermanfrid en Berthar volgden hun vader Bisinus op. Nadat Hermanfrid Berthar in de strijd had verslagen, nodigde hij koning Theuderik I van Metz uit om hem te helpen Baderik te verslaan in ruil voor de helft van het koninkrijk. Theuderik I stemde toe en Baderik werd in 529 verslagen en gedood. Hermanfrid werd de enige koning.

Van Baderiken is bekend dat hij twee dochters heeft: Ingund en Aregund, die respectievelijk de 3e en 4e vrouw werden van Clothar I, koning van de Franken.

Zn. van König Basinus von THÜRINGEN (zie 27076548842572) en Menia (zie 27076548842573).
Waaruit geboren:

1.	Rodelinde (zie 13538277982915).
2.	Nn (zie 6769137210643).

 

13538274421296    Tonance II FERREOL (Tonantius Ferreolus), senator Narbonne (479-517), geboren ca 450 te Landes, overleden na 517.

Tonantius Ferreolus (ca. 450 - na 517) was een Gallo-Romeins politicus. Hij was de zoon van Tonantius Ferreolus en Papianilla. Hij was getrouwd met Industria, vermoedelijk dr. van Flavius Probus (zoon van Flavius Magnus) en Eulalia (dr. van Thaumastus).

Het is bekend dat hij in 469 en in 475 te Rome verbleef. Van 479 tot 517 was hij senator van Narbonne, van 507 tot 511 was hij ook senator van Rome. In 517 wordt hij bezocht door zijn neef, bisschop Appolinaris van Valence.

Er wordt meerdere malen over hem geschreven door de bekende briefschrijvers van zijn tijd, zoals Sidonius Apollinaris. Daarin wordt een beeld geschetst van het beschaafde leven dat de Gallo-Romeinse elite in die tijd nog probeerde voort te zetten terwijl het West-Romeinse Rijk ten onder ging.`

Samen met Industria had hij een zoon, Ferreolus van Rodez, senator van Narbonne en Rodez.

Zn. van Tonance I FERREOL (Tonantius Ferreolus) (zie 27076548842592) en Papianilla de NARBONNE (zie 27076548842593).
Getrouwd met
13538274421297    Industrie, dr. van Flavius PROBUS (zie 27076548842594) en Eulalie (zie 27076548842595).
Waaruit geboren:

1.	Ferreolus de RODEZ (zie 6769137210648).

 

13538274421298 =    13538274421280 Roi Cloderic de COLOGNE (le Parricide).
13538274421299 =    13538274421281 Maria de AGILOLFINGES.
 

13538276987904    David I MAMIKONIAN, geboren ca 600, zoon van Vahan MAMIKONIAN (zie 27076553975808).
Waaruit geboren:

1.	Hamazasp III (IV) (zie 6769138493952).

 

13538277982220    Agivald (Agilofing) von BEIERN, geboren ca 503, overleden ca 537, zoon van Agilulf II von BEIERN (zie 13538277982912).
Waaruit geboren:

1.	Theobald I (zie 6769138991110).

 

13538277982912    Agilulf II von BEIERN, geboren ca 482, overleden ca 537.
Getrouwd met
13538277982913    Sedéleibede (Helvetica, Regneberga) de BOURGOGNE, Princesse de Bourgongne, geboren ca 485, dr. van Godegisel de BOURGOGNE (zie 27076555965826) en Theodelinde (Teudelinda) (zie 27076555965827).
Waaruit geboren:

1.	Agivald der GARIBALDEN (zie 6769138991456).

 

13538277982914    Arembert II de BOURGOGNE, geboren ca 485.
Getrouwd met
13538277982915    Rodelinde von THÜRINGEN, geboren ca 460, dr. van Balderic (Balthere, Baderig) von THÜRINGEN (zie 13538274421286).
Waaruit geboren:

1.	Wilibad (zie 6769138991457).

 

13538277982916    Zuchillon (Unichus) des LOMBARDS, geboren ca 460 te Noricum-Oostenrijk, overleden ca 540 te Noricum, zoon van Cleph I (Claffo) des LOMBARDS (zie 27076555965832).
Waaruit geboren:

1.	Roi Wacho (zie 6769138991458).

 

13538278133760    King Octa of KENT[7], geboren ca ..

n ca 495, overleden 539, zoon van King Oisc of KENT (Aesc, Oeric) (zie 27076556267520).
Waaruit geboren:

1.	King Eormanric (zie 6769139066880).

 

13538278133764 =    6769137209920 Clotaire I (Chlotha(ga)r) de SOISSONS (de Oude).
13538278133765 =    6769137209921 Radegonde (Aregondis) von THÜRINGEN.
 

13538278133776    Cnebba, geboren ca 435, zoon van Icel (zie 27076556267552).
Waaruit geboren:

1.	Cynewald (zie 6769139066888).

 

Generatie XLV

 
27076548624384    Hattugatus von SAXSEN, geboren ca 440, zoon van Hegiste von SACHSEN (zie 54153097248768).
Waaruit geboren:

1.	Virich von SACHSEN (zie 13538274312192).

27076548624454    Gundeoc des LOMBARDS, geboren ca 411, overleden ca 473.
Waaruit geboren:

1.	Caratene AGRIPPINE (zie 13538274312227).

 

 

27076548624896    Ottar Egilsson van VARMLAND, koning van Uppland, geboren ca 550, zoon van Egil Aunsson van VARMLAND (zie 54153097249792).
Waaruit geboren:

1.	Adils Ottarsson (zie 13538274312448).

 

27076548839680    Childeric I des FRANCS, Frankische koning (456-460), geboren ca 436, overleden op donderdag 26 november 481, zoon van Merovee II (Merovech) des FRANCS (zie 54153097679360) en Chlodeswinthe des FRANCS (zie 54153097679361).
Getrouwd voor de kerk ca 462 met
27076548839681    Basina Andovera von THÜRINGEN, geboren ca 439, overleden ca 491, dr. van Roi Chlodwich I de COLOGNE (Clovis) (zie 54153097679362) en Basine von SACHSEN (zie 54153097679363).
Waaruit geboren:

1.	Audofleda (Andetleda, Albofleda) (zie 13538274419847).
2.	Roi Clovis I (Chlodovech) (de Grote) (zie 13538274419840).

 

27076548839682    Roi Chilperic II de BOURGOGNE, geboren ca 455, overleden 493.

In 493 vermoordde Gundobad Chilperik en verdronk zijn vrouw, waarna ze hun twee dochters, Chroma, die non werd, en Clotilde, die naar haar oom Godegisel vluchtte, verbannen. Toen de Frankische koning, Clovis I, de hand van de laatste vroeg in het huwelijk, was Gundobad niet in staat om te weigeren. Clovis en Godegisel sloten een bondgenootschap tegen Gundobad in een lange, slepende burgeroorlog.
.
Chilperik II (Latijn: Chilperikus; ca. 450-493 n.Chr.) was koning van Bourgondië van 473 tot aan zijn dood. Daarvoor regeerde hij samen met zijn vader Gondioc vanaf 463. Hij begon zijn regering in 473 na de deling van Bourgondië met zijn jongere broers Godegisel, Gundobad en Godomar; hij regeerde vanuit Valentia Julia (Valence) en zijn broers regeerden respectievelijk vanuit Genève, Vienne en Lyon.

Ergens in de vroege jaren 470 werd Chilperik gedwongen zich te onderwerpen aan het gezag van het Romeinse Rijk door de magister militum Ecdicius Avitus. In 475 bood hij waarschijnlijk onderdak aan een verbannen Ecdicius nadat de Visigoten de Auvergne in bezit hadden gekregen.

Nadat zijn broer Gundobad in 486 zijn andere broer Godomar (Gundomar) had verwijderd, keerde hij zich tegen Chilperik. In 493 vermoordde Gundobad Chilperik en verdronk zijn vrouw, waarna ze hun twee dochters, Chroma, die non werd, en Clotilde, die naar haar oom Godegisel vluchtte, verbannen. Toen de Frankische koning, Clovis I, de hand van de laatste vroeg in het huwelijk, was Gundobad niet in staat om te weigeren. Clovis en Godegisel sloten een bondgenootschap tegen Gundobad in een lange, slepende burgeroorlog.

zoon van Roi Gundioc de BOURGOGNE (zie 54153097679364) en Caratena (Ricina) (zie 54153097679365).
Getrouwd met
27076548839683    Caretana.
Waaruit geboren:

1.	St Chlotilde (Chrotechildis) (zie 13538274419841).
2.	Chroma, non.

 

27076548839684    König von Thüringen Merwich II von THÜRINGEN, geboren ca 400, overleden 457, gesneuveld in de slag op de katalaanse vlakten, zoon van König von Thüringen Weldephus von THÜRINGEN (zie 54153097679368) en Basina I von THÜRINGEN (zie 54153097679369).
Getrouwd met
27076548839685    Amalaberge.
Waaruit geboren:

1.	König Basinus (zie 27076548842572).
2.	Berthacharius (zie 13538274419842).
3.	Baderiek.
4.	Hermanfried.

 

27076548839688    Chlodebaud de COLOGNE, geboren ca 430, overleden op 3 januari 483

 

 

Roi, de Cologne, Roi, des Francs rhénans, Duc, d'Ardennes, de Ponthieu

 

Childebert was de derde van de vier zonen van Clovis I, die voor het eerst alle Frankische stammen in Gallië verenigde, en het vervolgens bij zijn dood (511 CE) weer liet verdelen onder zijn zonen. Childeberts broers waren Theuderik I, Chlodomer en Clothar I. In de verdeling ontving Childebert Parijs en alles in het noorden tot aan de kust van het Kanaal en in het westen tot Bretagne en zijn kust.

De broers trokken in 523 ten strijde tegen Godomar van Bourgondië en zijn broer Sigismund. (Clovis had in 500 de vader van Godomar verslagen, waardoor Bourgondië verplicht was schatting te betalen.) Godomar ontsnapte aan de eerste ontmoeting, maar Chlodomer nam Sigismund gevangen. Godomar verzamelde de Bourgondiërs en heroverde zijn verloren gebied, maar Chlodomer executeerde Sigismund. De gevechten duurden tien jaar tot 534 toen Godomar werd gedood en Bourgondië werd overgenomen.

 

Helaas voor Chlodomer werd hij gedood in het laatste gevecht. Childebert en Clothar wilden niet dat zijn koninkrijk Orléans onder zijn drie kinderen zou worden verdeeld, dus spanden ze samen om hen uit te roeien. De oudste twee werden gedood; De jongste ontsnapte naar een klooster. Childebert annexeerde Orléans en Chartres.

Toekomstige militaire campagnes leverden hem Genève en Lyon op. De koning van de Ostrogoten stond de Provence in 535 af aan de Franken; Childeberts deel van de buit bestond uit Arles en Marseille.

 

Hij viel ook het Iberisch schiereiland binnen namens zijn zus, Chrotilda. Ze was getrouwd geweest met koning Amalarik van de Visigoten. (Een puur politieke zet: Amalaric's vader Alarik II was vermoord door Chrotilda's vader, Clovis I. Dit huwelijk werd verondersteld een einde te maken aan de nationale vijandelijkheden; het deed niets om persoonlijke vijandigheid te sussen.) Ze was katholiek; hij zette haar onder druk om zich te bekeren tot het ketterse arianisme. Gregorius van Tours schrijft dat hij haar zelfs sloeg tot bloedens toe, en ze stuurde een bebloede handdoek naar haar broer.

 

Childebert viel Amalaric aan, die vluchtte maar werd vermoord. Hij bracht zijn zus naar huis, die echter onderweg stierf; hij begroef haar in Parijs naast hun vader. Hij bracht ook de tuniek mee van St. Vincentius van Zaragoza, beschermheer van wijnboeren, zeelieden en steenbakkers.

 

Childebert verlegde zijn grenzen en bouwde meer religieuze bouwwerken dan al zijn broers. Hij stierf op 13 december 558 en liet twee dochters na, die volgens de Salische wet niet konden erven. Zijn gebied ging naar zijn jongere broer Clothar I.

 

zoon van Roi Chlodio des FRANCS (Clodio, Cloio, Chlogio) (zie 54153097679376) en Hildegonde de COLOGNE (zie 54153097679377).
Getrouwd ca 453 met
27076548839689    Amalaberge de SAXE , geboren ca 435, overleden ca 478.
Waaruit geboren:

1.	Comte Waudbert I d'ARGENNERGAU (zie 13538274419844).

 

27076548839692    Koning Theodemir I der OSTROGOTHEN (de Grote), geboren ca 425, overleden 471 te Pannonia

 

Theodemir of Thiudimer was koning van de Ostrogoten van de Amal-dynastie en vader van Theoderik de Grote. [1] 

 

Hij had twee "broers" (eigenlijk zwagers) genaamd Valamir en Videmir. [2] 

 

Theodemir was Arisch, terwijl zijn vrouw Erelieva katholiek was en bij haar doop de rooms-christelijke naam Eusebia aannam. [3] In het begin van Theodemirs regering regeerde hij samen met zijn zwagers als vazallen onder Attila de Hun. Hoogstwaarschijnlijk nam hij genoegen met deze regeling nadat zijn oudere broer slechts een regel van vier jaar had beheerd. Hij consolideerde uiteindelijk de drie Gotische regio's in Pannonië onder zijn heerschappij na de dood van Vidimir, en erfde later ook het land van de kinderloze Valamir. Hij was getrouwd met Erelieva, met wie hij twee kinderen kreeg: Theoderik (454-526) en Amalafrida. Toen Theodemir in 475 stierf, volgde Theoderik hem op als koning over een gecombineerd Ostrogotisch koninkrijk.

1.      John N. Deely (7 juli 2001). Vier tijdperken van begrip: het eerste postmoderne overzicht van de filosofie van de oudheid tot het begin van de eenentwintigste eeuw. Universiteit van Toronto Press. pp. 181-. ISBN 978-0-8020-4735-9.

2.      Charles William Previté-Orton (24 juli 1975). Cambridge Medieval History, Shorter: Volume 1, Het latere Romeinse rijk tot de twaalfde eeuw. CUP Archief. Blz. 109-. ISBN 978-0-521-09976-9.

3.      Noël Harold Kaylor; Philip Edward Phillips (3 mei 2012), A Companion to Boëthius in the Middle Ages, BRILL, pp. 10–, ISBN 978-90-04-18354-4

4.      Jozef Thomas (2010). The Universal Dictionary of Biography and Mythology, Vol. IV (in vier delen): Pro - Zyp. Cosimo, Inc. pp. 2114-. ISBN 978-1-61640-075-0.

 

zoon van Vandalarius der OSTROGOTHEN (zie 54153097679384).
Getrouwd met
27076548839693    Erchiva / Erelieva.
Waaruit geboren:

1.	Theodoric I (de Grote) (zie 13538274419846).

 

27076548839694 =    27076548839680 Childeric I des FRANCS.
27076548839695 =    27076548839681 Basina Andovera von THÜRINGEN.
 

27076548841520 =    13538274419840 Roi Clovis I (Chlodovech) des FRANCS (de Grote).
27076548841521    Amalberga, prinses van de Ripuarische Franken.
Waaruit geboren: 1 kind (zie onder 13538274419840).
 

27076548841522    Alaric II, geboren ca 370, overleden in 507 bij de slag bij Vouillé.

 

Alarik II was de koning van de Visigoten van 484 tot 507. Hij volgde zijn vader Euric op als koning van de Visigoten in Toulouse op 28 december 484. Zijn rijk omvatte Aquitaine, Languedoc, Roussillon en delen van West-Spanje

 

Het Visigotisch rijk omvatte niet alleen heel Hispania (behalve de noordwesthoek), maar ook Aquitanië en het grootste deel van de voormalige Romeinse provincia Gallia Narbonensis.

 

het Koninkrijk van de Visigoten ten tijde van Alarik II

 

 

Hij was van het ariaanse geloof, zoals alle vroege Visigotische edelen, maar verzachtte de vervolging van de katholieken en stond hun in 506 toe het Concilie van Agde te houden. Hij stelde een commissie aan om een overzicht te maken van de Romeinse wetten en keizerlijke besluiten, die gezaghebbend moesten zijn voor zijn Romeinse onderdanen. Deze zijn bekend als het Breviarium Alaricianum en worden ook wel Lex Romana Visigothorum genoemd. Het Breviarium Alaricianum kreeg in 506 kracht van wet in Toulouse en zou tot in het midden van de twaalfde eeuw van kracht blijven.

Buitenlands beleid

 

Alarik was een vreedzaam man. Hij probeerde het verdrag dat zijn vader had gesloten met de Franken te handhaven, maar de tot het katholicisme bekeerde Clovis I, die de Visigotische provincie in Gallië in handen wilde krijgen, vond het arianisme een reden voor oorlog. Tussenkomst van Theodorik, koning van de Ostrogoten en schoonvader van Alarik mocht niet baten. Na jarenlange strijd met wisselend verloop werden de Visigoten in 507 in de Slag bij Vouillé nabij Poitiers beslissend verslagen. Alarik, die op de vlucht was geslagen, werd door Clovis zelf gedood.

Zijn wettige zoon Amalarik was nog een kind, dus werd hij opgevolgd door zijn onwettige zoon Gesalik.

 

Zn.  van Eurik (zie 54153097683044).
Getrouwd met
27076548841523    Theudigotha der OSTROGOTHEN, geboren ca 479, dr. van Theodoric I der OSTROGOTHEN (de Grote) (zie 13538274419846) en Audofleda (Andetleda, Albofleda) (zie 13538274419847).
Waaruit geboren:

1.

Eustere (zie 13538274420761).

2.

Amalarik, koning der Visigothen. Hij was de zoon van Alarik II en Thiudigotho, een dochter van Theodorik de Grote, koning van de Ostrogoten. Amalariks vader, Alarik II sneuvelde in 507 in de Slag bij Vouillé. Het was een nederlaag tegen Clovis I, koning van de Franken. Amalarik werd in veiligheid gebracht naar Italië, waar zijn grootvader Theodorik de Grote regeerde. Alarik II had niet voor een erfgenaam gezorgd, hoewel hij twee zonen had. Eén ervan was nog te jong om te regeren en de andere was onrechtmatig. Uiteindelijk besteeg de oudste zoon, Gesalec, toch de troon. Zijn regering was echter desastreus en Theodorik De Grote greep in door een leger te sturen naar Gesalec. Het Ostrogotische leger onder leiding van Theudis dwong Geselac te vluchten naar Afrika. Nu lag de weg open voor Amalarik. Na de dood van Clovis I in 511 onderhandelde Theodorik De Grote met zijn opvolgers. Op deze manier verzekerde hij de Visigotische controle over Gallië. Amalarik werd in 522 tot koning uitgeroepen maar besteeg de troon pas in 526, na de dood van Theodorik de Grote. Hij kreeg de macht over Spanje en een stuk van de Languedoc. Hij herinstalleerde de Visigotische macht en benoemde Narbonne tot de hoofdstad. Amalarik probeerde de goede banden met de Franken te herstellen. Een van de methoden hiervan was het toepassen van de huwelijkspolitiek. Hij trouwde met een dochter van Clovis, Clothilda. Maar het feit dat Amalarik ariaan was, leverde een voorwendsel voor de katholieke Franken om in te grijpen. Childebert I trok ten oorlog tegen Amalarik en versloeg hem bij Narbonne in 531. Sommige bronnen zeggen dat de koning stierf tijdens deze strijd, anderen zeggen dat hij naar Barcelona kon vluchten maar daar vermoord werd door zijn eigen mannen (vermoedelijk door Theudis). Dit betekende het einde van de koninklijke dynastie der Balti en van de Visigotische macht benoorden van de Pyreneeën. Voortaan lag het zwaartepunt in Spanje. Bronnen, noten en/of referenties http://www.britannica.com/EBchecked/topic/18335/Amalaric http://neohumanism.org/a/am/amalaric.html http://www.toletumvisigodo.eu/reino-visigodo http://www.winklerprins.com/info/

 

27076548842560    Roi Sigebert de COLOGNE[8] (de Kreupele), koning van Keulen (496-508), (koning der Oost Franken), geboren ca 455, overleden ca 508, zoon van Amalaberge des FRANCS (zie 54153097685121).
Waaruit geboren:

1.	Roi Cloderic (le Parricide) (zie 13538274421280).

 

27076548842572    König Basinus von THÜRINGEN, König von Thüringen (450-500), geboren ca 430, overleden ca 491.

Bisinus (soms afgekort tot Bisin) was de koning van Thüringen in de 5e eeuw na Christus of rond 500.

 

Hij is de vroegste historisch geattesteerde heerser van de Thüringen. Over hem is vrijwel niets meer met zekerheid te zeggen, ook niet of alle variaties op zijn naam in de bronnen verwijzen naar één of twee verschillende personen.

 

Zijn naam wordt gegeven als Bysinus, Bessinus of Bissinus in Frankische bronnen, en als Pissa, Pisen, Fisud of Fisut in Lombardische[9].

Bisinus was de eerste echtgenoot van Menia een feit dat alleen wordt bevestigd in de 9e-eeuwse Historia Langobardorum codicis Gothani[10] . [3][4] Hij had een dochter, Raicunda, die de eerste vrouw werd van de Lombardische koning Wacho (ca. 510-540)[11], een feit dat wordt bevestigd in alle drie de belangrijkste Lombardische kronieken (waarvan er twee specificeren dat hij koning van de Thüringen was)[12] [13].

 

Menia trouwde later met een man (niet genoemd in de bronnen) van de familie Gausus en werd de moeder van Audoin, die in 540 de regent van Wacho's zoon werd door zijn derde vrouw, Walthari, en hem vervolgens opvolgde op de troon in 546.

Bisinus was ook de vader van de drie broers die in de jaren 520 en 530 over Thüringen regeerden: Hermanafrid, Bertachar en Baderich[14]. Bertachar had een dochter, Radegund, die de abdij van het Heilige Kruis in Poitiers stichtte en als heilige werd erkend. Zij overleed in 587. Twee hagiografieën van haar werden geproduceerd door haar vrienden Baudovinia en Venantius Fortunatus[15] [16]. Fortunatus specificeert dat ze "uit de Thüringse regio" kwam, een dr. van koning Bertachar en kleindr. van koning Bisinus[17].

Hoewel de meeste geleerden accepteren dat de Thüringer koningen genaamd Bisinus in de Frankische bronnen en Pissa in de Lombardische een en dezelfde zijn, verwerpt Martina Hartmann de identificatie en wijst erop dat de Prosopografie van het Latere Romeinse Rijk ook geen dergelijke identificatie maakt[18].

Romeinse Rijk onder Majorianus, met Frankische Koninkrijk en Thüringen.
Gregorius van Tours, die in het laatste kwart van de 6e eeuw schreef, zegt dat toen de Franken in opstand kwamen tegen hun koning, Childerik I, die ervan werd beschuldigd hun dochters te hebben verleid, hij acht jaar in ballingschap ging aan het hof van Bisinus in Thüringen. In zijn afwezigheid kozen de Franken de Romeinse bevelhebber Aegidius als hun koning. [14] De ballingschap van Childerik komt overeen met de periode tussen Aegidius' benoeming tot magister militum voor Gallië in 456 of 457 en zijn dood in 465[19] [20]. Toen Childerik terugkeerde uit ballingschap, liet Bisinus' vrouw Basina haar man in de steek om met hem mee te gaan. Zij werd zijn vrouw en de moeder van Clovis I[21].  Gregorius beschrijft Bisinus niet als koning van de Thüringen of zelfs als een Thüringer zelf, maar als koning "in Thüringen"[22].  Gregorius' verslag werd gebruikt door de auteurs van de 7e-eeuwse

 

Kroniek van Fredegar[23] en het 8e-eeuwse Boek van de Geschiedenis van de Franken[24].
Geleerden zijn sceptisch geweest over Gregorius' verslag. Het wordt een "volksverhaal" genoemd, zij het een dat chronologisch goed overeenkomt met de data van Aegidius' magistratuur. [14] Er is gesuggereerd dat Gregorius in feite de civitas Tungrorum (het huidige Tongeren) in Noord-Gallië verwarde met Thüringen en dat Childerik naar Tongeren werd verbannen. Er is zelfs gesuggereerd dat Gregorius, die alleen wist dat de naam van Clovis' moeder Basina was en dat een vroege koning van Thüringen Bisinus heette, de relatie tussen Basina en Bisinus uitvond op basis van de gelijkenis van hun namen (nadat hij al, mogelijk ten onrechte, had aangenomen dat de locatie van ballingschap Thüringen was)[25]. Hoewel de meeste geleerden de ballingschap van Childerik als historisch beschouwen, verwierp Berthold Schmidt Gregorius' hele verslag ervan als een fictie. [19]

Het is hoogst onwaarschijnlijk (maar niet onmogelijk) dat de Bisinus van Gregorius en de Bisinus van de Lombardische kronieken één en dezelfde zijn.  In dat geval zou Bisinus bijna tachtig jaar voor de dood van zijn jongste zoon in de strijd met Basina getrouwd zijn geweest en in 587 een levend kleinkind hebben gekregen[26] [27]. Gregorius' verslag als historisch beschouwend, is daarom gesuggereerd dat er in feite twee koningen waren die Bisinus heetten. Bisinus (II), echtgenoot van Menia, kan dan de neef zijn geweest van Bisinus (I), echtgenoot van Basina[28].  Het alternatief is dat Gregorius de naam van de historische Bisinus, echtgenoot van Menia en grootvader van Radegund, misbruikte bij het reconstrueren van de gebeurtenissen van de jaren 460[29].

De locatie van Bisinus' koninkrijk is een punt van discussie. Meestal ligt het op de plaats van het huidige Thüringen, ruim ten oosten van de Rijn. In de buurt van Weimar werd een artefact gevonden dat in verband kan worden gebracht met Basina: een zilveren pollepel gegraveerd met de naam Basena die mogelijk dateert uit de 5e eeuw[30].  Het hartland van het 5e-eeuwse Thüringen kan echter aanvankelijk ten westen van de Rijn hebben gelegen, waarbij het koninkrijk zich pas in de decennia na Bisinus' heerschappij naar het oosten uitbreidde.

 

Het 12e-eeuwse Liber de compositione castri Ambaziae et ipsius dominorum gesta vermeldt dat het grondgebied van Bisinus aan de oevers van de Saône tussen Toul en Lyon lag. Het verwijst ook naar Bisinus als een dux (hertog) alleen en niet als een koning[31].

Opmerkingen
1 Weddige 1989, p. 10..
3...
6.
7.
x.
9 Jarnut 2009, p. 288, bevat een stamboom..
10.
11.
12.
13.
14..
15. Martindale 1980, p. 244, dateert de ballingschap tot ca. 456-ca. 464.
16..
17..
18..
19..
20..
21. Hout 1994, pp. 37-40.
22.

zoon van König von Thüringen Merwich II von THÜRINGEN (zie 27076548839684) en Amalaberge (zie 27076548839685).
Getrouwd met
27076548842573    Menia.

Getrouwd (2) met König Basinus von THÜRINGEN (zie 27076548842572).
Waaruit geboren:

2.	Balderic (Balthere, Baderig) (zie 13538274421286).
3.	Hermanfrid, könig von Thüringen (500-530).
4.	Berthar, könig von Thüringen (500-530).
5.	Raicunda. Getrouwd voor de kerk ca 500 met Roi Wacho des LOMBARDS (zie 6769138991458).

 

Getrouwd (1) met Nn.

Waaruit geboren:

1.

Audoin.

 

27076548842592    Tonance I FERREOL (Tonantius Ferreolus), prefect Galliers, geboren ca 415, overleden ca 476.

 

Tonantius Ferreolus was een belangrijk Gallo-Romeins politicus en de zoon van Ferreolus en Syagria, en daarmee kleinzoon van Flavius Afrianus Syagrius. Hij was getrouwd met Papianilla, nicht van keizer Avitus en van de Papianilla die met Sidonius Apollinaris was getrouwd. Hij had grote bezittingen in de omgeving van Nîmes, onder andere de villa Prusianus aan de Gardon (rivier) die door Sidonius Apollinaris in zijn brieven met veel waardering wordt beschreven.

Tonantius Ferreolus was Praefectus praetorio van Gallië van 450 tot 453. Hij speelde een belangrijke diplomatieke rol tijdens het beleg van zijn residentie Arles in 453 door de Visigoten. In 469 was hij lid van de delegatie (onder andere samen met Thaumastus) die in Rome ging pleiten tegen de pretoriaans prefect Arvandus. Aanleiding daarvan was dat Arvandus de Visigoten ertoe had aangezet om Bretagne aan te vallen, terwijl de koning van Bretagne bondgenoot was van de Romeinen. Arvandus werd in 470 veroordeeld, afgezet en verbannen. Daarna trok Tonantius Ferreolus zich terug op zijn landgoed Trevidon in de Cevennen[32].

Bron: Wikipedia, zoon van Ferreolus van ROME (zie 54153097685184) en Syangria (zie 54153097685185).
Getrouwd met
27076548842593    Papianilla de NARBONNE, Nicht van de keizer Avitus, geboren ca 430.
Waaruit geboren:

1.	Tonance II (Tonantius Ferreolus) (zie 13538274421296).

 

27076548842594    Flavius PROBUS, senator Sarbonne, geboren ca 420-35.

Flavius Probus (geboren ca. 420, 430 of 435), een Romeinse senator en een v. nob. (vir nobilis) van Narbonne, toen Narbo, was een man van literaire smaak en vroegrijpe vaardigheden. Zijn vader was Flavius Magnus, consul van Rome in 460. Hij was een vriend van Sidonius Apollinaris uit hun schooltijd.

Hij trouwde voor 450 Eulalia (?), geboren ca. 425, een neef van Sidonius Apollinaris, dr. van Thaumastus. Zij waren wellicht de ouders van:

Industria van Narbonne, dan Narbo, geboren ca. 450 of 465, getrouwd voor 475 met Tonantius Ferreolus
Firminus (455 of 460 - ca. 503), v. inl. te Arles, daarna Arelate, en een propinq. van Magnus Felix Ennodius
Probatius (zekere zoon), bisschop van Uzès in 506
Referenties
Sidonius Apollinaris, De brieven van Sidonius (Oxford: Clarendon, 1915), pp. clx-clxxxiii[33].

zoon van Flavius MAGNUS (zie 54153097685188).
Getrouwd met
27076548842595    Eulalie, dr. van Thaumaste I (zie 54153097685190), bron: Wikipedia.
Waaruit geboren:

1.	Industrie (zie 13538274421297).

 

27076553975808    Vahan MAMIKONIAN, geboren ca 570

 

Vahan Mamikonian (Armeens: Վահան Մամիկոնյան; ca. 440/445 - 503/510) was een Armeense edelman uit de Mamikonische familie. In 481 kwam hij in opstand tegen het Sassanidische Rijk dat het oostelijke deel van Armenië, bekend als Perzisch Armenië, controleerde. Hij werd in 485 aangesteld als marzban (gouverneur) van Perzisch Armenië en bleef in die functie tot aan zijn dood rond 503-510.

Achtergrond[bewerken]

 

Vanaf 387 werd het koninkrijk Armenië verdeeld in twee invloedssferen, Byzantijns Armenië en Perzisch Armenië. In 428 werd de laatste Armeense monarch, Artaxias IV, afgezet door zijn overheerser Bahram V op verzoek van de Armeense nakharars, waarmee de Marzpanaat-periode in Perzisch Armenië begon. Al snel raakten de Armeniërs gedesillusioneerd: in 449 beval Yazdegerd II de adel zich te bekeren tot het zoroastrisme. [1] De Armeniërs kwamen in opstand onder leiding van Vardan Mamikonian, maar werden op 2 juni 451 (of 26 mei) verslagen in de slag bij Avarayr; de meeste nakharars die deelnamen aan de opstand werden gedeporteerd naar Ctesiphon. [2]

 

Jeugd

Vahan werd geboren rond 440 - 445. [3] Hij was de oudste zoon van Hmayeak Mamikonian en Dzoyk, hij had 3 jongere broers en zussen genaamd Vard, Vasak en Artaxias. Zijn vader werd gedood door guerrilla's in Tayk in de nasleep van de slag om Avarayr. Vahan werd samen met Vasak en Artaxias gevangen genomen door de marzban van Armenië en werd gedeporteerd naar Ctesiphon; veroordeeld tot afvalligheid, en was "verzwakt in hun geloof", aldus zijn jeugdvriend en hedendaagse historicus Ghazar Parpetsi. [4]

De drie broers werden ter dood veroordeeld, maar werden vrijgelaten met de hulp van de Mihraniden-prins Arshusha II. Vahan kreeg toen zijn bezittingen terug, maar hij werd beschuldigd van verduistering van inkomsten uit goudmijnen en moest een grote som geld betalen aan de Sassaniden. [5]

Opstand

Kaart van Perzisch Armenië

 

 

 

Vahan's aankomst in Dvin

In de nasleep van de slag bij Avarayr kregen de Armeniërs voortdurend het bevel van de Sassaniden om op verre militaire expedities te gaan, meestal in Oost-Perzië. Ze moesten ook de groeiende macht van de afvalligheid accepteren, wat resulteerde in de opstand van Vachtang I van Iberië (r. 447/449 - 502/522), en positief werd ontvangen door de Armeniërs. Vahan aarzelde om zich bij de opstand aan te sluiten in 481,[6] waardoor Adhur Gushnasp, de marzban van Armenië, Dvin verliet en zijn toevlucht zocht in Artashat.

Vahan vroeg vervolgens de andere rebellen om een eed af te leggen aan het kruis van het evangelie om trouw te blijven aan het verbond dat hij zou afkondigen als de nieuwe marzban van Armenië, en riep Sahak II Bagratuni uit tot de nieuwe marzban. Echter, Adhur Gushnasp keerde terug van de vlucht met een troepenmacht van 7000 ruiters tegen de opstandelingen, hij werd echter verslagen en gedood door Vahan en zijn leger in de slag bij Akori (noordelijke helling van Ararat),[7] Vahan bleef tot nu toe in Dvin om de hoofdstad te beschermen, in het begin van 483 kwamen er Sassanidische versterkingen, maar Vahan slaagde erin hen te verslaan in de slag bij Nersehapat in Artaz (regio Maku.)

Vahan ontving toen een brief van Vachtang, die met zijn troepen in de buurt van de rivier de Kura op zoek was naar het Sassanidische leger onder leiding van Shapur Mihran. [8] Gek geworden door het gebrek aan beloofde versterkingen, werden de Armeniërs in 483 verslagen in de slag bij Akesga[9] die onder andere de dood van Sahak II Bagratuni en Vahan's broer, Vasak Mamikonian, veroorzaakte. Vahan ging vervolgens naar Tao terwijl Shapur Mihran terugkeerde naar Ctesiphon, waardoor de Armeniërs in de winter de controle over de rivier de Arax konden herwinnen. In het voorjaar van 484 keerde Shapur Mihran terug als hoofd van een nieuw leger en dwong Vahan te vluchten naar een toevluchtsoord in de buurt van de Byzantijnse grens, bij Tao en Taron. [10]

Marzban van Armenië

De dood van de Sassanidische koning Peroz I in 484 in de oorlog tegen de Hephthalites veroorzaakte echter de terugtrekking van de Perzen in Armenië en het herstel van Dvin en Vagharshapat. De opvolger van Peroz, Balash (r. 484-488), worstelde om de opstand van zijn broer Zarir te onderdrukken en had de hulp van de Armeniërs nodig: in ruil voor militaire steun stemde hij ermee in het Verdrag van Nvarsak te ondertekenen, dat godsdienstvrijheid verleende aan de christenen en het verbod op het zoroastrisme in Armenië, en een veel grotere autonomie voor de nakharars omvatte. Vahan werd ook erkend als sparapet en de eigendommen van de Mamikonische familie en haar bondgenoten werden teruggegeven.

In dezelfde periode werd Vahan in 485 aangesteld als marzban en benoemde hij zijn broer Vard tot sparapet. Volgens Johannes I Mandacuni en Babgeno, bloeide het christendom tijdens zijn bewind; [11] kerken werden gerestaureerd en de kerk van St. Gregorius werd vergroot. De kathedraal van Vagarsjapat werd ook herbouwd. Het land genoot relatieve vrede, ondanks de mislukte poging van de opvolger Balash, Kavadh I (r. 488-496, 499-531), om de stellingen Nevarsak op te leggen. In 489 sloeg Vahan samen met Vachagan III, koning van Albanië, een Hephthalitische invasie van Transkaukasië af. Vahan stierf tussen 503 en 510 en werd opgevolgd door zijn broer Vard Mamikonian. [13] Volgens Cyril Toumanoff zou Vahan Mamikonian hypothetisch de vader zijn geweest van Artavasdes, de vader van Samuel I, die in 555 een sparapet was. [14]

Hmayeak Mamikonian

Dzoyk Artsruni

Artaxias

Vasak

Vahan Mamikonian

Vard Mamikonian

Artavasdes

Samuel

1.    ^ Dédéyan 2007, p. 187

2.    ^ Dédéyan 2007, p. 190

3.    ^ Settipani 2006, pp. 309-310.

4.    ^ Grousset 1947, p. 215.

5.    ^ Dédéyan 2007, p. 192.

6.    ^ (Grousset 1947, p. 217)

7.    ^ (Grousset 1947, p. 218)

8.    ^ (Dédéyan 2007, p. 193)

9.    ^ (Grousset 1947, p. 221)

10. ^ (Grousset 1947, p. 223)

11. ^ (Dédéyan 2007, p. 194)

12. ^ (Dédéyan 2007, p. 193)

13. ^ (Dédéyan 2007, p. 195)

14. ^ (Toumanoff 1990, p. 333)

·         Dédéyan, Gérard (2007). Geschiedenis van het Armeense volk. Tolosa: Privé. ISBN 978-2-7089-6874-5.

·         Donabédian, Patrick; Jean-Michel Thierry (1987). Les arts arméniens. Parijs: Éditions Mazenod. ISBN 2-85088-017-5.

·         Grousset, René (1947). Histoire de l'Arménie des origines à 1071. Parijs.

·         Jacobus, Donald Lines (1993). De Amerikaanse genealoog, delen 68-69. Universidade de Wisconsin - Madison: D.L. Jacobus.

·         Mutafian, Claude; Éric Van Lauwe (2005). Atlas historique de l'Arménie. Autrement. ISBN 978-2746701007.

·         Settipani, Christelijk (2006). Continuité des élites à Byzance durant les siècles obscurs. Les princes caucasiens et l'Empire du vie au ixe siècle. Parijs: de Boccard. ISBN 978-2-7018-0226-8.

·         Toumanoff, Cyril (1990). As dinastias do Cáucaso cristão na Antiguidade ao século XIX: tabelas genealógicas e cronológicas. Rome.

·         Yarshater, Ehsan (1983). De Cambridge-geschiedenis van Iran: de Seleuciden, Parthen en Sassanidische periodes. Cambridge University Press. ISBN 052120092X.

 

 

zoon van Moushegh II MAMIKONIAN (zie 54153107951616).
Waaruit geboren:

1.	David I (zie 13538276987904).

 

27076555964440 =    13538277982912 Agilulf II von BEIERN.
 

27076555965826    Godegisel de BOURGOGNE, roi de Genève (474-500), geboren ca 443, overleden 500.

Gundobad vermoordde Godegisel in Vienne en verving hem door zijn zoon Sigismund
.
Godegisel (? - 501) was een Bourgondische onderkoning en zoon van de Bourgondische koning Gondioc.

Godegisel was de opvoeder en oom van Clotilde, de vrouw van de Frankische koning Clovis I. Sinds 463 was hij een onderkoning van de Bourgondiërs. Met de hulp van Clovis probeerde Godegisel de koning van het hele koninkrijk van de Bourgondiërs te worden door zijn broer Gundobad uit te schakelen. Gundobad had eerder de rest van het koninkrijk ingenomen na de moord op hun broer Chilperik II.

Met de belofte van jaarlijkse tribuut en territoriale cessies stemde Clovis ermee in om Godegisel te helpen, en in 500 (of 501) betrad Clovis het Bourgondische grondgebied en dwong Gundobad om tegen de indringers te marcheren en de hulp van zijn broer in te roepen. Toen de legers buiten Dijon aankwamen, vocht Gundobad tegen zowel de Franken als zijn broer. Verslagen vluchtte Gundobad naar Avignon, terwijl Godigisel zich terugtrok in Vienne. Clovis volgde Gundobad naar Avignon en begon het te belegeren, maar verliet de operatie en sloot vrede met Gundobad. In 501 was hij in staat om zijn grondgebied te heroveren met Visigotische hulp. Gundobad vermoordde Godegisel in Vienne en verving hem door zijn zoon Sigismund.

Hij was getrouwd met Teudelinda[34].

zoon van Roi Gundioc de BOURGOGNE (zie 54153097679364) en Caratena (Ricina) (zie 54153097679365).
Getrouwd met
27076555965827    Theodelinde (Teudelinda), reine de Bourgogne, geboren ca 440, overleden ca 495.
Waaruit geboren:

1.	Sedéleibede (Helvetica, Regneberga) (zie 13538277982913).

 

27076555965830 =    13538274421286 Balderic (Balthere, Baderig) von THÜRINGEN.
 

27076555965832    Cleph I (Claffo) des LOMBARDS, koning der Lombarden, geboren ca 430, overleden ca 490.

Koning van de Langobarden ten tijde van de Grote volksverhuizing

zoon van Godehoc des LOMBARDS (zie 54153111931664).
Waaruit geboren:

1.	Zuchillon (Unichus) (zie 13538277982916).
2.	Pitzias.
3.	Tato, koning der Lombarden, overleden 510, vermoord door zijn neef Wacho.

 

27076556267520    King Oisc of KENT[35] (Aesc, Oeric), geboren ca 470, overleden ca 525, zoon van Hegiste von SACHSEN (zie 54153097248768).
Waaruit geboren:

1.	King Octa (zie 13538278133760).

 

27076556267552    Icel, geboren ca 400, zoon van Eomer (zie 54153112535104).
Waaruit geboren:

1.	Cnebba (zie 13538278133776).

 

Generatie XLVI

 
54153097248768    Hegiste von SACHSEN, geboren ca 396, zoon van Whitgils (zie 108306194497536).
Waaruit geboren:

1.	Hattugatus von SAXSEN (zie 27076548624384).
2.	King Oisc of KENT (Aesc, Oeric) (zie 27076556267520).

 

54153097249792    Egil Aunsson van VARMLAND, koning van Uppland, geboren ca 530, zoon van Aun Jorundsson van VARMLAND (zie 108306194499584).
Waaruit geboren:

1.	Ottar Egilsson (zie 27076548624896).

 

54153097679360    Merovee II (Merovech) des FRANCS, geboren ca 415, overleden 457-58, stamkoning der Sallische Franken, genoemd in de legende van de heilige graal als rechtstreekse afstammeling van Jezus.
Getrouwd ca 435 met
54153097679361    Chlodeswinthe des FRANCS, geboren ca 418, overleden ca 449, dr. van Roi Chlodio des FRANCS (Clodio, Cloio, Chlogio) (zie 54153097679376) en Hildegonde de COLOGNE (zie 54153097679377).
Waaruit geboren:

1.	Childeric I (zie 27076548839680).

 

54153097679362    Roi Chlodwich I de COLOGNE (Clovis), geboren ca 420, zoon van Duc Marcomer de COLOGNE (zie 108306195358724) en Princesse Hildegonde des LOMBARDS (zie 108306195358725).
Getrouwd met
54153097679363    Basine von SACHSEN.
Waaruit geboren:

1.	Basina Andovera von THÜRINGEN (zie 27076548839681).

 

54153097679364    Roi Gundioc de BOURGOGNE, geboren ca 423, overleden 473, zoon van Roi Gundichar (Gunderic, Gundewech) de BOURGOGNE (zie 108306195358728).
Getrouwd met
54153097679365    Caratena (Ricina), geboren ca 425.
Waaruit geboren:

1.	Godegisel (zie 27076555965826).
2.	Roi Chilperic II (zie 27076548839682).
3.	Gundobad. Getrouwd met Gontheuque.
4.	Godomar.

 

54153097679368    König von Thüringen Weldephus von THÜRINGEN, geboren ca 365, overleden ca 408, zoon van König von Thüringen Merwich I von THÜRINGEN (zie 108306195358736) en Argotta des FRANCS SALIC (zie 108306195358737).
Getrouwd met
54153097679369    Basina I von THÜRINGEN, geboren ca 358.
Waaruit geboren:

1.	Banin, geboren ca 395.
2.	König von Thüringen Merwich II (zie 27076548839684).

 

54153097679376    Roi Chlodio des FRANCS (Clodio, Cloio, Chlogio), geboren ca 395 te Westphalia, overleden ca 448

 

Chlodio, ook wel bekend als Clodio, Cloio, Chlogio, "Clodion" of Chlodian VI (? - ca. 448) was een belangrijk krijgsheer van de Salische Franken omstreeks 428. Hij wordt in de Kronieken van Fredegar de zoon van Theudemer genoemd. Volgens latere bronnen zou hij de zoon van de legendarische koning Pharamond zijn geweest.

 

Afgaande op de Historia Francorum van Gregorius van Tours kwam Chlodio uit Thüringen. Daar had hij een burcht te Dispargum aan de grens van het toenmalige Thuringen (Chlogionem ..., qui apud Dispargum castrum habitabat, quod est in terminum Thoringorum). Op basis van 11e-eeuwse bronnen wordt Dispargum soms geïdentificeerd met de palts in het Duitse Duisburg.

 

Waarschijnlijk ergens tussen 445 en 450 viel Chlodio het Romeinse Rijk binnen en bezette de steden Kamerijk en Doornik[36]. Weldra heerste hij over het gebied tot aan de rivier de Somme en maakte van de stad Doornik een Frankische hoofdplaats. Omstreeks 431 of 448 werd hij door de Romeinen verrast tijdens de bruiloft van een van zijn edelen en verslagen nabij Atrecht in het latere Artesië. Ondanks de nederlaag bleef het gebied van het huidige België en Noord-Frankrijk tot aan de Somme onder zijn gezag. Chlodio werd een bondgenoot van de Magister militum Aetius, doch stierf kort nadien. Hij werd opgevolgd door Merovech, die vermoedelijk zijn zoon of schoonzoon was. Volgens een alternatieve hypothese werd Chlodio opgevolgd door Chlodebaudes, terwijl Merovech een verwant zou zijn geweest[37]. Nog anderen menen dat Chlodio en Chlodebaudes één en dezelfde persoon waren[38].

zoon van Pharamond des FRANCS (zie 108306195358752) en Argotta (zie 108306195358753).
Getrouwd (2) voor 420 met Princessin Basina von THÜRINGEN.
Waaruit geboren:

6.

Sigmaes.

 

Getrouwd (1) met

54153097679377    Hildegonde de COLOGNE, geboren 395-399 te Cologne, overleden ca 450, begraven te Cologne, dr. van Duc Marcomer de COLOGNE (zie 108306195358724) en Princesse Hildegonde des LOMBARDS (zie 108306195358725).
Waaruit geboren:

1.	Clodwig de COLOGNE, geboren ca 415.
2.	Chlodeswinthe (zie 54153097679361).
3.	Chlodebaud de COLOGNE (zie 27076548839688).
4.	Roi Landbert de THÉROUANNE, koning van Thérouanne en Boulogne, hertog van Gent, geboren ca 425, overleden ca 459. Getrouwd met Theudria de BOULOGNE.
5.	Roi Ragnhard I de CAMBRAI, geboren ca 430.

 

54153097679384    Vandalarius der OSTROGOTHEN, geboren ca 385 te Oekraïne, overleden 459

 

 Iordanes noemt "Vandiliarum" als zoon van "Vinitharius" en vader van "Thiudemer et Valamir et Vidimir"[52]. Familielid van Thorismund[53].

 

zoon van Winithar der OSTROGOTHEN (zie 108306195358768).
Waaruit geboren:

1.	Valamir, geboren ca 420, overleden ca 469   Valamir of Valamer (ca. 420 - 469) was een Ostrogotische koning in de voormalige Romeinse provincie Pannonië van 447 na Christus tot aan zijn dood. Tijdens zijn bewind vocht hij aan de zijde van de Hunnen tegen het Romeinse Rijk en vervolgens, na de dood van Attila de Hun, vocht hij tegen de Hunnen om zijn onafhankelijke controle over een grote groep Goten te consolideren[39].   Valamir was de zoon van Vandalarius en neef van koning Thorismund. Valamir was een belangrijke en vertrouwde vazal van Attila de Hun en nam deel aan Attila's invallen in de provincies van de Donau (447) en voerde het bevel over een Ostrogotisch contingent van Attila's strijdmacht in de Slag bij Chalons. Na de dood van Attila (453) werd Valamir door geweld en diplomatie de leider van de grote groep Goten die zich door keizer Marcianus in Pannonië vestigden[40]. In de daaropvolgende strijd voor onafhankelijkheid van de Hunnen van 456 tot 457 versloeg Valamir de zonen van Attila.   In 459 ontvingen de Ostrogoten van Valamir niet hun gebruikelijke jaarlijkse schatting van de Romeinen en vonden dat Theoderik Strabo meer eer kreeg dan zij. Valamir en zijn broers vielen daarom Illyricum aan van 459 tot 462, toen keizer Leo I ermee instemde de Goten jaarlijks 300 pond goud te betalen.   In 469 werd Valamir gedood en zijn broer Theodemir nam zijn plaats in als koning van de Ostrogoten vlak voor de Slag bij Bolia[41], Valamir werd van zijn paard gegooid en gedood.   Jordanes in zijn Getica kan zijn naam (Βαλαμέρ in het Griekse alfabet) hebben verward, waardoor "Balamber" een fictief bestaan kreeg als koning van de Hunnen rond 375[42].   Referenties  B c , ISBN 978-0-330-49136-5. Hardback Londen, Macmillan, 2005. ISBN 978-0-333-98914-2. pp 356-357.  Reynolds, Robert L.; Lopez, Robert S. (1946). "Odoaker: Duits of Hun?". De American Historical Review. 52 (1): 36–53. doi:10.2307/1845067. JSTOR 1845067.  , ISBN 978-0-521-20159-9
2.	Koning Thiudimir I (de Grote) (zie 27076548839692).   Jordanes vermeldt "Thiudemer et Valamir et Vidimir" als zonen van Vandilarius[62].   Koning van de Ostrogoten in Pannonië, ondergeschikt aan zijn  broer Valamir, Hij regeerde over het centrale deel van hun domein  dat Opper-Slavonië besloeg. Iordanes noemt "Theodemir" als hij optekent dat hij zijn broer "Valamero rege Gothorum" samen met "Vidimero fratre et filio Theodorico"[63].
3	Vidimir   Toen de Ostrogoten in 473 Pannonië verlieten, ging Vidimir naar Italië, waar hij verschillende nederlagen leed.   Iordanes vermeldt dat "Vidimero cum Vidimero filio" werden naar "partes gestuurd" Hesperias" door Theodemir[64]. Na de dood van zijn vader stuurde keizer Glycerius Vidimir en zijn contingent Pannonische Ostrogoten naar Gallië, waar hij zich vestigde in de Limousin[65].

 

54153097683044    Euric, geboren ca 400.
Waaruit geboren:

1.	Alaric II (zie 27076548841522).

 

54153097683046 =    13538274419846 Theodoric I der OSTROGOTHEN (de Grote).
54153097683047 =    13538274419847 Audofleda (Andetleda, Albofleda).
 

54153097685121    Amalaberge des FRANCS[43], geboren ca 430, dr. van Chlodowech (Clovis) des FRANCS (zie 108306195370242) en Princesin Widulphe von SACHSEN (zie 108306195370243).
Waaruit geboren:

1.	Roi Sigebert de COLOGNE (de Kreupele) (zie 27076548842560).

 

54153097685144 =    27076548839684 König von Thüringen Merwich II von THÜRINGEN.
54153097685145 =    27076548839685 Amalaberge.
 

54153097685184    Ferreolus van ROME, zoon van Flavius AFRIANUS SYAGRIUS (zie 108306195370368).
Getrouwd met
54153097685185    Syangria, geboren ca 390, dr. van Flavius Afrianus SYAGRIUS (zie 108306195370370).
Waaruit geboren:

1.	Tonance I FERREOL (Tonantius Ferreolus) (zie 27076548842592).

 

54153097685188    Flavius MAGNUS, Consul (460), geboren ca 400, overleden ca 475.

Flavius Magnus (ca. 400 - 475) was een West-Romeins bestuurder uit de vijfde eeuw.

Flavius Magnus was senator van Narbonne, werd in 460 consul van Rome en in 469 prefect van Gallië. Hij stond bekend als een integer en verstandig bestuurder.

Aangenomen wordt dat hij een zoon was van Flavius Felix[44].
.
Waaruit geboren:

1.	Flavius PROBUS (zie 27076548842594).

 

54153097685190    Thaumaste I, bron: Wikipedia, zoon van Sidoine APOLLINAIRE (zie 108306195370380).
Waaruit geboren:

1.	Eulalie (zie 27076548842595).

 

54153107951616    Moushegh II MAMIKONIAN, geboren ca 540, zoon van Hmayeak MAMIKONIAN (zie 108306215903232).
Waaruit geboren:

1.	Vahan (zie 27076553975808).

 

54153111931652 =    54153097679364 Roi Gundioc de BOURGOGNE.
54153111931653 =    54153097679365 Caratena (Ricina).
 

54153111931664    Godehoc des

 LOMBARDS, geboren ca 430 te Noricum-Oostenrijk, overleden cca 488 te Noricum-Oosstenrijk.
King of the Lombards, (5e, vers 470-vers 480), Roy des Lombards, Godehoc, koning der Longobarden
, zoon van Aldihoc des LOMBARDS (zie 108306223863328).
Waaruit geboren:

1.	Cleph I (Claffo) (zie 27076555965832).
2.	Alphari.

 

54153112535040 =    54153097248768 Hegiste von SACHSEN.
 

54153112535104    Eomer, geboren ca 365, zoon van Angeltheow (zie 108306225070208).
Waaruit geboren:

1.	Icel (zie 27076556267552).

 

Generatie XLVII

 
108306194497536    Whitgils[45], geboren ca 320, zoon van Witta (zie 216612388995072).
Waaruit geboren:

1.	Withgils I van JUTLAND, geboren ca 395
2.	Hegiste von SACHSEN (zie 54153097248768).

 

108306194499584    Aun Jorundsson van VARMLAND, koning van Uppland, geboren ca 510, zoon van Jorund Yngvasson van VARMLAND (zie 216612388999168).
Waaruit geboren:

1.	Egil Aunsson (zie 54153097249792).

 

108306195358722 =    54153097679376 Roi Chlodio des FRANCS (Clodio, Cloio, Chlogio).
108306195358723 =    54153097679377 Hildegonde de COLOGNE.
 

108306195358724    Duc Marcomer de COLOGNE, Frankisch hoofdman in Keulen, geboren ca 370 te Keulen, overleden ca 424 te Keulen.
Marcomer (Marcomeres, Marcomir, Marchomir) was een Frankische hoofdman (hertog, dux) in de vierde eeuw. Hij leidde de Amsivariërs en de Chatten tijdens een inval in het Romeinse Rijk. Hij was getrouwd met Frotmund en waarschijnlijk de vader van Pharamond, waarvan de eenmalige vermelding[1] dat deze als vader van Clodio de stamvader van de Merovingers zou zijn, gewoonlijk met een flinke korrel zout wordt genomen.[2]

Samen met Sunno, een andere Frankische leider, viel Marcomer in 388 Romeins gebied binnen, zij bedreigden Colonia Claudia Ara Agrippinensium, het huidige Keulen. De Romeinen wisten een groot deel van het Frankische leger te vernietigen in het Kolenwoud in Oost-België. Marcomer ontsnapte echter. Arbogast, de Romeinse opperbevelhebber, die zelf van Frankische afkomst was, voerde onderhandelingen met Marcomer, maar toen deze tot niets leidden trok het Romeinse leger de Rijn over en verwoestte het gebied van de Bructeren en de Chamaven. Hierna sloten de Franken vrede met de Romeinen.

Rond 395 schond Marcomer het verdrag met de Romeinen. Ditmaal werd hij gevangengenomen en na een proces te Milaan verbannen naar Etrurië.

Bron: Wikipedia
, zoon van Roi Chlodio I de COLOGNE (zie 216612390717448) en Blesinde von ZWABEN (Suèves) (zie 216612390717449).
Getrouwd ca 393 met
108306195358725    Princesse Hildegonde des LOMBARDS, geboren ca 375, dr. van Richimir de TOXANDRIE (zie 216612390717450) en Ascyla (zie 216612390717451).
Waaruit geboren:

1.	Pharamond, geboren ca 397, overleden ca 427.
2.	Hildegonde (zie 54153097679377).
3.	Roi Chlodwich I (Clovis) (zie 54153097679362).

 

108306195358728    Roi Gundichar (Gunderic, Gundewech) de BOURGOGNE, geboren ca 405, overleden 436.

Gondioc (overleden in 473), ook wel Gunderic en Gundowech genoemd, was koning van de Bourgondiërs, als opvolger van zijn vermeende vader Gunther in 436.

In 406 waren de Bourgondiërs onder koning Gundahar (Gundihar, Guntiar) bij Mainz de Rijn overgestoken en vestigden zich vervolgens met toestemming van de Romeinse keizer Honorius aan de Rijn. Gundahar's gewelddadige pogingen om zijn rijk naar het westen uit te breiden brachten de Bourgondiërs 30 jaar later in conflict met de Romeinen. In 435 werd een Bourgondisch leger verslagen door Hunnische hulptroepen onder de Romeinse Aetius en uiteindelijk vernietigd. De Bourgondische hoofdstad Worms werd door de Hunnen verwoest.

De meeste overlevende Bourgondiërs sloten zich aan bij de Romeinen als hulptroepen onder hun nieuwe koning Gondioc. Aetius vestigde ze in 443 als ' 'foederati' ' in het westen van Zwitserland, in de regio die bekend staat als Sapaudia, als buffer tegen de groeiende kracht van de Alamanni. Deze nederzetting was het begin van een Bourgondisch koninkrijk, met als hoofdstad Genève.

In 451 bundelde Gondioc zijn krachten met Flavius Aetius tegen Attila, de koning van de Hunnen, op de Catalaanse vlakten. In 457 sloeg hij een opstand in Lyon neer en nam de stad over in strijd met de voorwaarden van zijn relatie met de Romeinen. Als reactie hierop verdreef keizer Majorianus Gundioc uit de stad. Na de moord op Majorianus in 461 hervatte Gondioc een expansionistische politiek. Hij maakte van Lyon zijn nieuwe hoofdstad en nam bezit van de provincies Gallia Lugdunensis (nu Bourgondië) en, in 463, Gallia Viennensis (Rhônevallei).

Na de dood van Aetius in 454 trouwde Gondioc met de zus van Ricimer,[1] de Gotische generaal die op dat moment het West-Romeinse Rijk regeerde.

In 472 werd Gondioc opgevolgd door zijn jongere broer Chilperik I. Na de dood van Chilperik werd Bourgondië verdeeld onder de zonen van Gondioc: Gundobad, Chilperik II van Bourgondië, Godomar en Godegisel.

Waaruit geboren:

1.	Roi Gundioc (zie 54153097679364).
2.	Gilperic I. In 472 werd Gondioc opgevolgd door zijn jongere broer Chilperik I Na de dood van Chilperik werd Bourgondië verdeeld onder de zonen van Gondioc: Gundobad, Chilperik II van Bourgondië, Godomar en Godegisel[46].

 

108306195358736    König von Thüringen Merwich I von THÜRINGEN, geboren ca 329, zoon van Erpes von THÜRINGEN (zie 216612390717472).
Getrouwd met
108306195358737    Argotta des FRANCS SALIC.
Waaruit geboren:

1.	König von Thüringen Weldephus (zie 54153097679368).

 

108306195358752    Pharamond des FRANCS, geboren ca 375 te Westfalen, overleden ca 425.
Getrouwd met
108306195358753    Argotta.
Waaruit geboren:

1.	Roi Chlodio (Clodio, Cloio, Chlogio) (zie 54153097679376).

 

108306195358754 =    108306195358724 Duc Marcomer de COLOGNE.
108306195358755 =    108306195358725 Princesse Hildegonde des LOMBARDS.
 

108306195358768    Winithar der OSTROGOTHEN, geboren ca 345 te Oekraine, overleden 400, zoon van Valaravaus / Walravans der OSTROGOTHEN (zie 216612390717536).
Waaruit geboren:

1.	Wandalar (zie 54153097679384).

 

108306195370242    Chlodowech (Clovis) des FRANCS[47], heer der Franken, geboren ca 404.
Getrouwd met
108306195370243    Princesin Widulphe von SACHSEN[48], geboren ca 408, dr. van Widulph (zie 216612390740486) en Amalaberge BALTHES (zie 216612390740487).
Waaruit geboren:

1.	Amalaberge (zie 54153097685121).

 

108306195370368    Flavius AFRIANUS SYAGRIUS, geboren ca 345.

 

Afranius[1] was een lid van de Romeinse aristocratische familie van de Syagrii, die zijn oorsprong vond in Lyon. [3] In dezelfde jaren waarin Afranius leefde, wordt een andere Syagrius geattesteerd (hij was consul in 381), en het is niet altijd mogelijk om de carrière van de twee Syagrii te onderscheiden.

 

In 369 wordt Afranius als notaris vermeld. In dat jaar ontsloeg de Romeinse keizer Valentinianus I hem uit zijn ambt na een mislukte militaire operatie, en Afranius wijdde zich aan het privéleven.

 

Hij zette zijn carrière voort onder keizer Gratianus, mogelijk vanwege zijn vriendschap met de dichter Ausonius. Afranius was magister memoriae in 379, toen iemand genaamd Theodorus hem opvolgde. Tussen 18 juni 380 en augustus 382 werd hij geattesteerd als prefect van Italië[49]. In 381 was hij ook praefectus urbi van Rome en consul in 382.

 

De naam Afrianus is de familienaam, Syagrius is een bijnaam en betekent: wild zwijn.

Flavius is begraven in een monumentaal graf buiten de stadspoort van Lyon. In die stad werd een standbeeld voor hem opgericht.

Via zijn dochter was Syagria grootvader van Tonantius Ferreolus.

Bekende nakomelingen
Het is vrijwel zeker dat Afrianus Aegidius en zijn zoon Afrianus Syagrius, die het Romeinse gezag in Noord-Frankrijk wisten te handhaven tot 486, van Flavius Afrianus Syagrius afstammen. Daarnaast wordt hij algemeen als een van de oudst bekende voorouders van Karel de Grote gezien[50].

Waaruit geboren:

1.	Ferreolus van ROME (zie 54153097685184).
2.	Syangria (zie 54153097685185).

 

108306195370380    Sidoine APOLLINAIRE,
Waaruit geboren:

1.	Thaumaste I (zie 54153097685190).

 

108306215903232    Hmayeak MAMIKONIAN, geboren ca 510, zoon van Vardan MAMIKONIAN (zie 216612431806464).
Waaruit geboren:

1.	Moushegh II (zie 54153107951616).

 

108306223863328    Aldihoc des LOMBARDS, zoon van Lethuc des LOMBARDS (zie 216612447726656).
Waaruit geboren:

1.	Godehoc (zie 54153111931664).

 

108306225070208    Angeltheow, geboren ca 330, zoon van Offa (zie 216612450140416).
Waaruit geboren:

1.	Eomer (zie 54153112535104).

 

Generatie XLVIII

 
216612388995072    Witta, geboren ca 257, zoon van Wecta (Wedaeg) van LETHRA (zie 433224777990144).
Waaruit geboren:

1.	Whitgils (zie 108306194497536).

 

216612388999168    Jorund Yngvasson van VARMLAND, geboren ca 490, zoon van Ynkvi Alreksson van VARMLAND (zie 433224777998336).
Waaruit geboren:

1.	Aun Jorundsson (zie 108306194499584).

 

216612390717448    Roi Chlodio I de COLOGNE, geboren ca 345, overleden ca 398, zoon van Dagobert II des FRANCS (zie 433224781434896).
Getrouwd met
216612390717449    Blesinde von ZWABEN (Suèves), prinsessin Suève, geboren ca 340, overleden ca 424, dr. van Clodemer I von ZWABEN (zie 433224781434898) en Nn de TOXANDRIE (zie 433224781434899).
Waaruit geboren:

1.	Duc Marcomer (zie 108306195358724).
2.	Blesinde, geboren ca 375. Getrouwd met Theodemir de TOXANDRIE, frankisch hoofdman, geboren ca 374, overleden op zaterdag 15 augustus 414, zoon van Richimir de TOXANDRIE (zie 216612390717450) en Ascyla (zie 216612390717451).

 

216612390717450    Richimir de TOXANDRIE, frankisch hoofdman, geboren ca 350, overleden 384, zoon van Mellobaude de TOXANDRIE (zie 433224781434900).
Getrouwd met
216612390717451    Ascyla, geboren ca 352, dr. van Ascyllius (zie 433224781434902).
Waaruit geboren:

1.	Theodemir, Frankisch hoofdman, geboren ca 374, overleden op zaterdag 15 augustus 414. Getrouwd met Blesinde de COLOGNE, geboren ca 375, dr. van Roi Chlodio I de COLOGNE (zie 216612390717448) en Blesinde von ZWABEN (Suèves) (zie 216612390717449).
2.	Princesse Hildegonde des LOMBARDS (zie 108306195358725).

 

216612390717472    Erpes von THÜRINGEN, könig von Thüringen, geboren ca 304, zoon van König Hoger von THÜRINGEN (zie 433224781434944).
Waaruit geboren:

1.	König von Thüringen Merwich I (zie 108306195358736).

 

216612390717536    Valaravaus / Walravans der OSTROGOTHEN, geboren ca 310 te Oekraine, zoon van Vulwulf der OSTROGOTHEN (zie 433224781435072).
Waaruit geboren:

1.	Winithar (zie 108306195358768).

 

216612390740486    Widulph[51], koning der Saksen, geboren ca 380, overleden ca 408, zoon van Wittichus (zie 433224781480972).
Getrouwd met
216612390740487    Amalaberge BALTHES[52], prinses der Ostrogothen, geboren ca 390, dr. van Walderavens BALTHES (zie 433224781480974).
Waaruit geboren:

1.	Princesin Widulphe von SACHSEN (zie 108306195370243).
2.	Basine, prinses van Saksen, geboren ca 420, overleden ca 476.

 

216612431806464    Vardan MAMIKONIAN, geboren ca 480, zoon van Hmayeak MAMIKONIAN (zie 433224863612928).
Waaruit geboren:

1.	Hmayeak (zie 108306215903232).

 

216612447726656    Lethuc des LOMBARDS.
Waaruit geboren:

1.	Aldihoc (zie 108306223863328).

 

216612450140416    Offa, geboren ca 295, zoon van Wihtlead (zie 433224900280832).
Waaruit geboren:

1.	Angeltheow (zie 108306225070208).

 

Generatie XLIX

 
433224777990144    Wecta (Wedaeg) van LETHRA, geboren ca 237, zoon van Wodan (zie 866449555980288) en Freya (zie 866449555980289).
Waaruit geboren:

1.	Witta (zie 216612388995072).

 

433224777998336    Ynkvi Alreksson van VARMLAND, geboren ca 465, zoon van Alrek Skjalksson van VARMLAND (zie 866449555996672).
Waaruit geboren:

1.	Jorund Yngvasson (zie 216612388999168).

 

433224781434896    Dagobert II des FRANCS, geboren ca 320, overleden ca 379, zoon van Genebald I des FRANCS (zie 866449562869792) en Athildis (zie 866449562869793).
Waaruit geboren:

1.	Roi Chlodio I de COLOGNE (zie 216612390717448).

 

433224781434898    Clodemer I von ZWABEN, geboren ca 320, overleden ca 358, zoon van Guindomar von DEUTSCHLAND (zie 866449562869796) en Nn de TOXANDRIE (zie 866449562869797).
Getrouwd met
433224781434899    Nn de TOXANDRIE, geboren ca 322.
Waaruit geboren:

1.	Blesinde (Suèves) (zie 216612390717449).

 

433224781434900    Mellobaude de TOXANDRIE, frankische koning in Worms, geboren ca 320, overleden ca 376, zoon van Malaric I de TOXANDRIE (zie 866449562869800).
Waaruit geboren:

1.	Richimir (zie 216612390717450).

Eerste blad    Vorig blad

Blad 30 van 31 bladen

Volgend blad    Laatste blad

Homepage | E-mail

 

gemaakt met PRO-GEN 'Genealogie à la Carte' software